Nog altijd opererend vanuit Pittsburg, Pennsylvanië komen The Cynics weer eens met een album aandraven. Een plaat die klinkt zoals we het van bij hun debuut Blue Train Station uit 1986 kennen. Garage, wat blues en psychedelica, soms hard uit de hoek komend en soms meer richting ballades met een mondharmonica erbij. Michael Kastelic en Gregg Kostelich zijn nog steeds de enige constanten van deze groep die door de jaren een leger aan muzikanten heeft versleten, maar daar eigenlijk nooit echte hinder van ondervond. Pablo González en Ángel Kaplan, beide Spanjaarden, doen wat van hen wordt verwacht en vormen de ideale tandem (drums en bas) waarop de broertjes loos kunnen gaan. De plaat zet uitermate goed in met de klepper I Need More, waarin de twee Spanjolen er hard tegenaan gaan. Dit is eigenlijk een van de beste songs ooit van The Cynics, en opvolger All Good Women doet daar niet voor onder. Daarna gaat het tempo omlaag om pas halverwege, met Rock Club, nog eens terug te keren. De andere songs zijn wat trager, neigen ook meer naar de jaren 1960, en al zijn ze zeer goed gemaakt, ze imponeren minder dan de twee openingsnummers. Niettemin bewijzen The Cynics nog maar eens dat ze nog steeds aan de top staan als het om garagerock met een vette knipoog naar lang vervlogen tijden gaat. Jim Diamond (onder meer The Dirtbombs) produceerde het album, en dat was een goede keuze. Diamond heeft ongetwijfeld meer dan een steentje bijgedragen aan dit voldragen album.