Douglas Coupland (bekend van hét cultboek uit de jaren 1990 ‘Generation X’) blijft een meester in het beschrijven van de tijdsgeest. Hij doet dit op geniale en sarcastische wijze in een vertelstijl die bol staat van de verwijzingen naar de popcultuur. Maar anno 2012 heeft de ironische zenmeester/cultauteur die Douglas Coupland is, iets van een oude zeur gekregen.
In ‘Speler 1’ zitten een barman, een alleenstaande moeder, een bloedmooi autistisch meisje en een corrupte priester in een shabby cocktailbar in een luchthaven : het lijkt het begin van een flauwe grap maar plots dreigt de wereld in te storten als de olieprijs door het dak gaat. Terwijl de chaos uitbreekt, laat Coupland hen rake observaties maken over de voortrazende maatschappij. Knappe oneliners en ingenieuze vondsten wisselen elkaar af en daarom is dit boek van harte aan te bevelen. Helaas maakt een reeksje oneliners nog geen goeie roman.
Vooral zijn pessimisme over het Internet, dat in de mond van zijn antihelden tot uitspraken leidt als het enige wat internet doet, is mensen uit de werkelijkheid wegzuigen werkte ons danig op de heupen. Het lijkt wel alsof de postmoderne observaties van Coupland uit Generatie X plaats hebben gemaakt voor een nostalgische hang met een wrang randje naar vroeger, een onuitgesproken verlangen naar het informatieloos paradijs.
In het laatste deel een soort opsomming van lemmas onder de titel Toekomstlegenda keert hij terug naar het oude kunstje wat Generatie X tot een cultboek maakte. Begrippen als de romantische theorie van de beperkte visvijver, shopvrije zones of capillarigeneratief geheugen, zouden zogezegd iets moeten zeggen over de condition humaine van dit moment en in schril contrast moeten staan met al het gehannes in de luchthavenbar dat eraan voorafging.
Speler Een is dan ook geen potentieel cultboek dat de jaren 2010 ontleedt, wel een vlot geschreven stijloefening waarin kritiek op de hedendaagse communicatie en ideeën over tijd, identiteit, maatschappij, religie en het hiernamaals in het flinterdunne apocalyptische verhaaltje zitten vermengd als rozijnen in de vanillepap. Aan u, lezer, om ze eruit te vissen.