Fusion. Voor de ene een scheldwoord, voor de andere de ultieme natte droom, een hemels samengaan van de kracht van rock-n-roll met de complexiteit en improvisatie van jazz. Sleutelspeler van de fusion was drummer Tony Williams (1945-1997), die als tiener bij Miles Davis ingelijfd werd, het drummerszitje innam bij het legendarische ‘Second Quintet’, en en passant de komst van de jazzrock hielp voorbereiden. Na het voorbereidende werk stapte Williams op om fusiongeschiedenis te schrijven met Lifetime, eerst met John McLaughlin en Larry Young, vervolgens met een resem muzikanten die het te lang aan de gang hielden. Eentje daarvan was bassist Jack Bruce, die sinds 2008 al de hort op gaat met gitarist Vernon Reid, toetsenist John Medeski en drumster Cindy Blackman Santana. Dat kwartet heeft nu als Spectrum Road (ook een Lifetime-song) een album gemaakt dat de hoogdagen wil doen heropleven. Daarvoor wordt vooral leentjebuur gespeeld bij vroege albums Emergency! (1969) en Turn It Over (1970), met hier en daar eentje van de latere platen. De band gooit daarbij meteen dezelfde troeven én zwaktes als Heilige Drievuldigheid Lifetime, Mahavishnu Orchestra en Weather Report op tafel. Het samenspel is over de hele lijn erg sterk, dit is een band die er staat als een huis, vurig en strak als het moet, de teugels vierend als het kan. In tracks als ‘Vuelta Abajo’, ‘Allah Be Praised’ en ‘Vashkar’ leidt dat tot spetterende resultaten, waarbij vooral het manische gefriemel van Reid doet duizelen. Elders wordt echter rond de pot gedraaid, met slappe jams (‘Coming Back Home’), hippiegewauwel (‘An t-Eilan Muileach’) en hypercomplexe hoogstandjes die meteen verdampen. ‘Blues For Tillmon’ is net geen McLaughlin rip-off. De plaat heeft een paar momenten die behoorlijk wat indruk maken, maar de spieren rollen te vaak zonder gevoel voor dosering.