Ja lap, hebben deze Zwitsers ons goed liggen. Hun tweede album noemen ze ‘Speak Easy’, maar de groepsnaam heeft een handleiding nodig. Hoe spreek je dat van zijn leven uit? Marlon, chef van het label, bood uitkomst: ai sa shikle zou het moeten zijn. Een idee als een ander, want wat het betekent, blijft een raadsel. Wereldsuprematie zal het tot een kwintet uitgebreide stel er niet mee bereiken. Een breder publiek dan ze nu hebben, ligt echter voor het grijpen met de negen wondermooie liedjes die op het album prijken. Het vijftal maakt quasi perfecte indiepop met net voldoende weerhaakjes om ook de meer op alternatieve rockmuziek gerichte muziekliefhebber te bekoren. De gitaren van zanger Oliver Falk, Simon Zimmermann en de uit de jazz en experimentele hoek afkomstige nieuweling Paolo Thorsen-Nagel waaieren regelmatig alle kanten uit en geven de songs niet alleen een brede klankkleur, maar ook een ruiger tintje. De ietwat nasale stem van Falk past wonderwel bij de liedjes. Zijn stem laat vermoeden dat de mindere kanten van het bestaan worden bezongen, terwijl de band het grotendeels over de positieve kanten heeft en zich toespitst op het ophemelen van de banale geneugten van elke dag. Ze slagen daarin met verve, getuige leuke liedjes als ‘Grapple’, ‘Relics’ en ‘A Distant Sound’. Te moeilijk voor Studio Brussel, die naam alleen al, en daardoor des te meer geschikt voor ons.