Ik ben een door de wol geverfde reiziger. In mijn dagdromen kom ik op de meest afgelegen plekken die onze aardkloot rijk is, maar zelden klonk de soundtrack in mijn hoofd zo avontuurlijk als Sparrow Wings, het negende album van de illustere Ginger Leigh. Veel is er over deze muzikant niet bekend. Hij wordt links en rechts vergeleken met Muslimgauze, Foetus en Tom Waits. Een gevarieerd palet aan vergelijkingen waarvan alleen Foetus op dit ‘Sparrow Wings’ een relevante vergelijking lijkt. Maar Leigh haalt veel meer inspiratie uit het dronende karakter van Oosterse muziek. Snerpende drones over Aziatische ritmes, soms heftig tegen industrial schurend. De ruwe produktie en de noisy passages doen denken aan een kalmere Harry Pussy terwijl de sitar-bewerkingen veel gemeen hebben met de ruwe kant van Wooden Wand & The Vanishing Voice. Een bijzonder enerverende soundtrack die ik alvast aan de kant leg voor bij mijn volgende dagdroom/ontdekkinsreis door de bossen van Cambodja op zoek naar een rustplaats.