Space Makes Noise is de eerste volwaardige cd van het duo TIF, zoals ze in de wandelgangen worden genoemd. Duby hanteert de gitaar terwijl Nicolas, voor deze plaat nog wel althans, drumt. Ondertussen heeft het duo een stevig robbertje bekvechten achter de rug en is TIF nu een soloproject van Duby, die live zijn gitaarspel aanvult met een op hol geslagen drumcomputer of beatbox. Bij het horen van de eerste vier ultrakorte tracks die samen Pulsar #1 vormen dachten we meteen aan een opgefokte versie van Revenge van The Flying Luttenbachers en dat was al een heel smakelijk potje herrie. Het verwondert dan ook geenszins dat Weasel Walter de mastering voor dit schijfje op zich heeft genomen. De man zal het ene na het andere orgasme hebben gekregen bij het horen van de minutieus opgebouwde pokkeherrie die het duo uit zijn instrumenten weet te halen. Sound Waves Of A Black Hole zorgt voor wat rust halfweg de plaat, acht minuten Zu zonder de blazers, om in de resterende vijf nummers weer volledig loos te gaan in korte, opgefokte noisetracks. Het slotnummer bouwt rustig op naar een zinderende noisefinale. Het is de perfecte soundtrack voor de doldwaze komedie National Lampoons European Vacation. Mijn vriendin had namelijk die film opstaan terwijl ondergetekende TIF door de hoofdtelefoon joeg. Het fragment waarop Chevy Chase een tirolerdansje doet, past hilarisch goed bij deze cd. Het contrast is dermate groot dat ons verknipte brein sidderde van genot. En voor wie TIF kent van zijn optredens: de cd duurt dubbel zo lang als s mans concerten, een klein half uurtje dus. Duby is naast zijn bezigheden met TIF ook heel actief binnen het noisetrio K (sinds kort heet de band K-branding). Hun debuutschijfje telt zes nummers binnen het tijdsbestek van twintig minuten. Percussie, gitaar, opgefokte zang en een saxofoon vormen de ingrediënten voor een hedendaagse versie van de nowave-punk van Blurt. Geen absurde teksten weliswaar en bij momenten een stevig stuk heavier qua geluid, ademt K toch dezelfde intrigerende sfeer uit als het legendarische trio rond drankorgel Ted Milton. Ze benaderen dat geluid op een even anarchistische en punky manier en houden binnen de noise toch structuur aan. Structuur is dan weer iets waar het duo Raxinasky een zustertje of vier dood aan heeft. Zo zot als een achterdeur is heel wat toepasselijker voor deze Brusselse gitarist en drummer. Absurde waanzin op hun site, de aankondiging van de cd in het Latijn door hun label, een thanxlist waar bijvoorbeeld garlic & its derivatives psychotyrop effects wordt genoemd, deze twee heren zijn geen modale burgers. Muzikaal tappen ze uit een aan free jazz verwant vaatje met vocalen die refereren aan oerschreeuwen. Veel tempowissels, freaknoise en woedeuitbarstingen wisselen af met ingetogen stukken waarin op een rustige manier wordt geïmproviseerd. Transport De Viande is een stuk minder heftig dan voorganger Koffie Anhal. De verrassing is een beetje weg, maar aan de andere kant klinkt de band een stuk volwassener. De productie van Danny OReally, van de fabeltastische Amsterdamse noiseband Plastered houdt de touwtjes strak waardoor Raxinasky nergens verzandt in totale chaos. Dat houden ze voor de liveconcerten.