In de jaren 1980 is Aki Onda begonnen op een eenvoudige cassetterecorder geluidsopnamen te maken. De inmiddels enorme collectie cassettebandjes vormt de basis voor nieuw werk; live is het prachtig om te zien en te horen hoe hij met meerdere walkmans en elektronica een soundscape opbouwt van noise, mechanische geluiden en field recordings. Maar Onda maakt er ook zeer subtiele composities mee, die het verdienen om in rust te worden beluisterd. Met zijn field recordings en elektronica vormt hij een soort auditieve travelogues. De reiziger vertelt niets, toont niets, maar laat de geluiden horen; de luisteraar hoort de herinneringen aan de reis van een ander. De reis waarop Onda ons in dit derde deel van zijn cassette memories meeneemt is er een door Mexico, maar zonder typerend Mexicaanse geluiden. Geen mariachis, maar wel een straatorkestje dat heerlijk monotoon en niet altijd even maatvast schettert en trommelt. Geluiden van stemmen, vogels, golven aan het strand misschien ook. Of misschien lijkt het alleen maar op de geroezemoes, vogels of zee. De geluiden zijn niet altijd duidelijk herleidbaar,verkeren vaak op de grens van ruis. Onda zet de beperkte kwaliteit van de cassetterecorder en de opnamen esthetisch en slim in. Inclusief dat golvende geruis, storing, stemmen en een radio, vervormd door een defect van de cassetterecorder. We horen suggesties, zoals herinneringen ook niet altijd duidelijk en eenduidig zijn. Heldere opnamen, matige opnamen, versleten tapes of in de studio toegevoegde klanken van een Japanse fluit, bijvoorbeeld gebruikt Onda alle vanwege de intrinsieke klankkwaliteit. Hij monteert, combineert, legt lagen over elkaar en bouwt vijf mistige herinneringen aan een ooit bezocht land op. Van zijn serie cassette memories (en andere cds) is deze misschien de meest weemoedige.