Voor het aanbreken van het digitale tijdperk was de bandrecorder het apparaat bij uitstek om muziek mee op te nemen. Door middel van sound-on-sound konden muzikanten zichzelf in veelvoud vastleggen. Dat deed ook Kees Tazelaar, gitarist van de Haagse postpunkband The Brommers, nadat de band in 1981 ter ziele gegaan was. Hij nam gitaarpartijen op, voegde er bas en ritmetracks aan toe. In vaste ritmes, stevige bas (mits aanwezig), lyrische gitaarlijnen die soms vrij gaan rondzweven, catchy melodieën, hoor je dat de muziek op ‘Source Signals’ geworteld is in de pop. Maar ook andere geluiden sijpelen binnen in de tracks, die óf ‘Signal’ heten, óf ‘Source’, met een nummering tussen 1 en 10. De ‘Source’-tracks heeft hij dit jaar voorzien van extra overdubs op bas en gitaar, waardoor ze nog net wat malser en smakelijker klinken. Je hoort hoe Tazelaar zich buiten de pure pop begeeft met golvende, galmende synthesizerklanken, met langgerekte gitaarlijnen die herinneren aan de samenwerking tussen Brian Eno en Robert Fripp. Je hoort hoe hij in de eerste helft van de jaren 1980 experimenteerde met de mogelijkheden die al die overdubs hem boden: enkele ‘Signal’-tracks worden na een tiental seconden al afgebroken. Maar ook die korte fragmenten bevatten een basis waar hij mee verder kan bouwen. Als bonus is alles rond deze plaat prachtig afgewerkt, van het transparante blauw van het vinyl tot de fotografie en de vormgeving van binnen- en buitenhoes. De foto’s tonen de overgang die Tazelaar doormaakte van postpunkpopmuzikant naar het gebied van de elektronische muziek. Hij staat afgebeeld met gitaar, kuif en zonnebril; en voor een muur van modules met schuifjes, draaiknoppen en contrapluggen. Deze plaat toont maar weer eens aan hoe intrigerend en veelvormig overgangsgebieden kunnen zijn.