“Soundskeyes” is een nieuw evenement rond atmosferische en experimentele muziek in combinatie met videoprojecties en visuals. Initiatiefnemer is abstract kunstenaar Nick Van Dijck die een podium ter beschikking stelde om artiesten uit eigen streek een kans te geven met hun geluids- en visuele kunst naar buiten te treden. Van Dijck sloeg de handen in elkaar met de naar Schriek (een deelgemeente van Heist-op-den-Berg) uitgeweken Antwerpenaar Peter Verwimp, beter bekend als Ashtoreth, die vroeger (voor de covid-periode) in zijn oud-herenhuis in Antwerpen al verscheidene tentoonstellingen en intieme huiskamerconcerten organiseerde. “Soundskeyes” wekte dan ook onze interesse om lokale nieuwe namen te leren kennen die zich in experimentele wateren wagen.
Dystopische duisternis
Ataraxic kreeg de kans om zijn live-debuut te maken op het nieuwe festival. De jonge Floris Weyns is de artiest achter dit maagdelijke en mysterieuze elektronica-project. Ataraxic heeft tot nu toe nog geen enkele officiële release uitgebracht maar kreeg wel onze onmiddellijke aandacht met zijn set. Goed verscholen achter zijn modules duwde Weyns een lekkere portie ijle dystopisch geladen dark ambient tegen de trommelvliezen. Knetterende soundscapes met industriële elementen toverden de ruimte om in een futuristische machinekamer waar de hypnotiserende frequenties regelmatig tegen de pijngrens aan botsten. Ataraxic produceerde een set eigenzinnige en duistere, kosmisch geladen geluidspanorama’s die ons best konden bekoren maar helaas veel te lang begonnen aan te slepen. Weyns wist van geen ophouden (een beginnersfoutje) waardoor ons wow-gevoel van het eerste halfuur helaas wegebde in verveling. De abstracte en futuristisch ogende achtergrondbeelden werden live gegenereerd door de visuele kunstenaar Iver Arslanagic.
Elektronisch frutselen vóór het podium
Het muziek- en kunstenaarscollectief Schim bestaat uit Timo Jacobs (ritmes, stem, synths, live samples en loops), Tom Bessemans (piano, orgel, synth en loops) en Ellis Blauw (somatische geluiden en samples, vloeibare 3D-projecties in rauw en vloeibaar licht) en koos ervoor om hun set te spelen vóór het podium. Het trio bracht een boeiende set experimenteel elektronisch gewriemel. Deze gecontroleerde chaos bevatte verfijnde elektronische golfjes waardoor het leek alsof de drie artiesten door en met elkaar aan het communiceren waren. We kregen raadselachtige pulsen, vocaal gezoem en geknor, waarbij het trio ook gebruik maakte van zowel oosterse en afro-ritmes als percussie. De cascade van prikkelende elektronische resonanties met complexe rituele accenten stolden tot een boeiende performance. De vergelijking met Muslimgauze was vlug gemaakt toen Schim echt goed op dreef kwam tijdens hun optreden. Ellis Blauw was verantwoordelijk voor de kleurrijke psychedelische visuals die uit in elkaar vloeiende figuren en effecten bestonden. Het bescheiden trio verraste en was met hun experimentele driften allesbehalve een schim.
Verstoorde bassbient
Mechelaar Gert De Meester was ook present als Distant Fires Burning op “Soundskeyes”. We keken er echt naar uit om Distant Fires Burning live aan het werk te zien want De Meester bracht reeds verschillende interessante ambient-albums uit met als recentste ‘Bassbients’, een samenwerking met Crows Labyrinth, Jon Doe One en Stratosphere, dat op het IJslandse Móatún 7-label uitgebracht werd. Het duurde niet zolang voor we te maken kregen met het storende gekakel van enkele aanwezigen. De meester creëerde met zijn basgitaar in combinatie met elektronische loops en laptop gonzende drones en kosmisch getinte ambient. Enkele respectloze toeschouwers zorgden ervoor dat genieten van de zoemende experimentele ambientwolken echt moeilijk werd. Eén van de Distant Fires Burning fans verliet hierdoor razend de zaal en kwam (helaas) niet meer terug. De Meester probeerde zich al improviserend boven het sterke geroezemoes te hijsen met luidere baslicks en dikkere improvisatiewolken maar verloor naar het einde toe zelf de controle over zijn set die vol verwarring eindigde. Geen enkele artiest verdient het om zulk asociaal en onbeleefd gedrag van bepaalde leeghoofden te moeten ondergaan.
Luisterreis doorheen de elektronische muziekgeschiedenis
Grey Noise is een duo bestaande uit de chef-kok Sylvain T’Seyen en IT specialist Olivier D’Aubioul. Samen beleefden ze de hoogdagen van de techno, house en elektronische muziek tijdens de jaren 1990. Grey Noise maakte hier blijkbaar ook hun live-debuut (gerekend buiten hun DJ-sets) met een ferm potje downtempo en IDM. We kregen geen pompende techno zoals vroeger aangekondigd werd, maar nuchtere elektronische muziek waar spokenword-samples en ambient-rimpelingen in verwerkt werden. We hoorden leuke elektronische nachtmuziek geïnspireerd door onder andere Kraftwerk, Vangelis, Biosphere en Tangerine Dream. T’Seyen en D’Aubioul kregen zelfs enkele mensen aan het wiebelen voor het podium, en er verscheen zelfs een markante zeepbelletjesblazer tussen de aanwezigen. De visuals tijdens het stukje elektronische muziekgeschiedenis waren terug van de hand van Iver Arslanagic die dit ook voor de set van Distant Fires Burning deed.
Ztran (Nick Van Dijck) werd onverwacht de afsluiter in de plaats van Grey Noise. We verlieten “Soundskeyes” en haar passionele artiesten tijdens de pinkelende soundcheck van Ztran die zich (dan toch) op het donkere podium genesteld had. We hopen dan ook om Van Dijck nog eens te zien en te horen op een vervolg van deze interessante avond.