Het is blijkbaar zeer verleidelijk om gedichten te combineren met andere kunsten: met fotos of grafiek in een bundel, met muziek op podium en cd. Dat laatste resulteert, waarschijnlijk vanuit het idee dat poëzie heel serieus is, nogal eens in teenkrommend gedragen declamaties, begeleid door stemmige instrumentaties. De cadans wordt (te) zwaar aangezet, pauzes bij rijmwoorden of regeleindes, gitaargetokkel, strijkje of piano eronder en we hebben een verantwoord product. Dat het anders kan, laten Susan Howe en David Grubbs horen met Souls of the Labadie Tract. Op deze cd leest Howe haar gelijknamige gedichtencyclus, begeleid door een abstracte klankwereld van Grubbs. Het is hun tweede samenwerking, na het veelgeprezen en inmiddels uitverkochte Thiefth. Grubbs kennen we van zijn deelname aan onder andere Gastr del Sol en The Red Krayola en zijn lange lijst aan solo-albums. Howe is auteur van vele dichtbundels een aantal essaybundels. Souls of the Labadie Tract gaat over een Nederlandse sekte die in 1684 in Cecil County, Maryland neerstreek. In de loop der jaren dunde de Amish-achtige religieuze groep uit tot bijna niets. Grubbs opent de kleine veertig minuten met hoge zoemtonen, die worden gevolgd door Howes achtergrondschets van de Labadisten. Vervolgens leest zij haar reeks gedichten op een ingehouden maar indringende wijze. Niet te gedragen, maar rustig, op een bijna normale verteltoon, zij het soms wel poëtisch fraserend. Grubbs begeleidt haar met zoemende, brommende en krakende geluiden van Laotiaanse mondharpen en elektronica. Juist deze abstractie zorgt ervoor dat de muziek niet zelf vertellend wordt. Eerder schept ze een onwereldse sfeer, die goed aansluit bij zowel de voordracht van Howe als het onderwerp van een verdwenen religieuze gemeenschap. Het resultaat overtuigt.