De tweede dag van de tweede editie van het avontuurlijke metalfestijn Samhain oogde als een handleiding voor hoe een relevant heavy festival te organiseren. Veel black metal bijgevolg, waarbij terecht flink wat vakjes op de affiche werden vrijgehouden voor de hedendaagse Nederlandse horde.
Met onder andere Laster, Iskandr, Verwoed, Doodswens en Helleruin (en de dag voordien Tenzij De Horde en Shagor) waren de zwaargewichten van de zwarte scene bijgevolg flink vertegenwoordigd. Toch zat de Muziekodroom (MOD) in Hasselt vreemd genoeg niet vol. Het Gentse luik van Desertfest viste – met onder meer Celeste en Regarde Les Hommes Tomber – helaas (en onbegrijpelijk) in dezelfde troebele vijver waardoor het kaartje “uitverkocht” niet aan de inkom kon worden geplakt. Misschien was de line-up ook wat te moeilijk, te experimenteel of te homogeen voor de doorsnee metalhead. Wie er was, werd getrakteerd op een hoogmis van blast beats en scheurende gitaren. Naar aloude Roadburn-traditie stonden de interessantste bands in de kleinste zalen waardoor het plannen, drummen, zweten en zuchten werd. Onvermijdelijke verlappingen leiden bovendien en per definitie tot harde keuzes.
Muilperen
De eerste sonische muilperen werden uitgedeeld door het Duitse The Ruins Of Beverast. De band rond Alexander Frohn wisselt razende, grimmige black metal af met dreigende atmosferische passages, terwijl er ook meer Gothic en doom in het groepsgeluid binnengeloodst wordt. Daardoor viel het prima concert te situeren tussen Emperor en Type O Negative. Het was precies die wisselwerking van genres en atmosfeer die zorgde voor een uitermate dynamisch concert.
De verwachtingen waren vervolgens hooggespannen voor de passage van Iskandr, het ietwat mythische en erg productieve eenmansproject van O. Die trad -in een wit hemd notabene – uit zijn gecultiveerde anonimiteit en deed het ook op het podium op zijn eentje, met louter stem, gitaar, een drummachine en visuals. Wie een blackmetalset verwachte met stukken uit ’s mans meesterwerken ‘Heilig Land’ of ‘Euprosopon’ was er aan voor de moeite. Die verwachtingen werden namelijk volledig op zijn kop gezet. In de plaats daarvan kregen de nieuwsgierigen – die ook al naar Roadburn-traditie gaandeweg uitdunden – een dromerige set die meer weghad van Jessica93, Jesu of Nadja dan pakweg Burzum. Te ver buiten de lijntjes voor de meeste aanwezigen waarschijnlijk want naar het einde toe bleef er enkel nog een handvol geïnteresseerden over.
Wiegedood – ook al niet vies van wat experiment – bracht vervolgens hun volledige recente plaat ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ voor een volgepakte zaal – weliswaar de kleinste, maar toch. Hun aanval op het publiek kan worden omschreven als brutaal en genadeloos. De band is na honderden concerten een geoliede machine geworden en wie blast beats en woede wilde, werd op zijn/haar wenken bediend. Af en toe wat industriële elementen in de mix, maar over het algemeen een concert dat volledig binnen de lijnen van het genre kleurde.
Origineel
Manuel Gagneux, de Zwitserse Amerikaan van Zeal And Ardor, kondigde het concert aan met de mededeling dat de helft van zijn (live)band ziek thuis zat. Twee invallers zouden de klus moeten klaren. Had de band niet gespeeld, was de affiche inderdaad onthoofd geweest. Je kan thuis blijven, je publiek en organisatie ontgoochelen, of gewoon roeien met riemen die je hebt. Gagneux koos gelukkig voor het laatste. Met die informatie kwamen er gaandeweg ook wat twijfels over wat er nu precies live was; en wat niet. Halverwege de beklijvende set bleken er problemen op te duiken met de… serververbinding godbetert. Een deel van de stemmen bleken sowieso al mee te lopen, maar door ’s mans eerlijkheid werd alles instant vergeten en vergeven. Opnieuw beginnen en vervolgens van het ene hoogtepunt (‘Death To The Holy’ en uiteraard ‘Devil Is Fine’ en ‘Blood In The River’) na het andere. Goudeerlijk concert en niet alleen omwille van zijn ontboezemingen. Met de combinatie van Afro-Amerikaanse slavenmuziek, soul en traditionele black metal heeft Zeal And Ardor een volstrekt origineel en uniek geluid gecreëerd. Zij, en niemand anders, waren de duidelijke en verdiende headliner van de afsluitende dag.
Domper op al die feestvreugde blijft natuurlijk het nieuws dat alle personeelsleden van muziekcentrum MOD een tijd terug formeel de wacht werden aangezegd. De toekomst van het muziekcentrum oogt sindsdien bijzonder somber. Verschillende partijen hebben hier boter op het hoofd, maar het is vooral een regelrechte schande dat Hogeschool PXL, het rijke Pukkelpop, de Stad Hasselt, de provincie Limburg en de Vlaamse Gemeenschap niet als één blok in de bres springen om MOD te redden. En festivals zoals Samhain. Dat is niet meer dan hun verdomde morele plicht.
Gezien: Samhain Festival – Muziekodroom, Hasselt – 30 oktober 2022