Ondergetekende heeft lak aan hypes en daarom heel voorzichtig als er weer een nieuwe sensatie van over de plas komt gewaaid. Laat ons zeggen dat ik niet hype-r-sensitief ben. Shame is zo’n band die in nevels van wierook en superlatieven vanuit Londen komt aanspoelen. ‘Songs Of Praise’ is hun debuutlangspeler, na een paar singles en een live-cassette. Tien songs krijgen we voorgeschoteld en waar we met veel hypes al eens onze portie aan Fikkie durven geven, hebben we ons bij Shame al na een paar noten schaamteloos op ons bord gesmeten. Deze band brengt immers no-nonsense rock, gezegend met een ferme scheut adrenaline eigen aan zo’n jonge wolven en vrij van bullshit en pretenties. Wel met een sound die schatplichtig is aan de rijke Britse postpunkgeschiedenis. Tien heerlijke songs die urgent klinken én ook nog eens wegkomen met poppy melodieën. Je moet even krabben om die te ontwaren maar ze zijn er wel degelijk. Maar het is de verbeten zang die het eerst opvalt. Een stem waar je beslist geen confrontatie mee wilt. Vooral een die je direct gelooft, een die het meent. In ‘Concrete’ worstelt die zang in een call and response met een vastgelopen relatie die wisselt tussen twijfels én zekerheid. Die zangwissel doet ons erg aan Fugazi denken. Zij zelf halen vooral The Fall en Wire als grootste invloeden aan. Hun vooruitgeschoven single ‘One Rizla’ toont dan weer hun meest popgevoelige kant. Een kant waar de hoeken niet zijn afgevijld. All thriller no filler kun je gerust stellen met deze plaat. Het is zoeken naar adem tussen het pompende ‘Tasteless’, de punk van ‘Donk’, tot de in Britpop gedrenkte afsluiter ‘Angie’. Ze schijnen ook in het bezit te zijn van een live-reputatie die zo gevaarlijk is dat ze eigenlijk achter tralies thuishoren. Net daarom: gaat dat horen, gaat dat zien.