Dit is er eentje waar we niet goed van weten wat er mee moeten aanvangen. Bevalt dit plaatje ons eigenlijk wel? Kunnen we er iets mee? Hebben we behoefte aan een kruising van David Bowie, ten tijde van Diamond Dogs, en Divine Comedy? De betere liedjes van Ray Davies en The Kinks schieten ons ook nog door het hoofd, maar of we die goed vinden? In elk geval, dit is de opvolger voor s mans debuut Toys From Balsa uit 2005. Hij speelde voor zijn solocarrière in de lokale scène van Lancashire in een aantal onbetekenende bandjes waardoor hij al snel verkoos het in zijn eentje te proberen. Op een aantal tracks wordt hij wel muzikaal bijgestaan, maar in essentie componeert, arrangeert en musiceert Glyn Bailey in zijn uppie. Echte liedjes, verhaaltjes over het dagdagelijkse leven, over de dingen die de man ontroeren of storen, gestoken in een singersongwriterjasje. Of zaken die hem intrigeren. Kannibalisme bijvoorbeeld, of John Lennon en Yoko Ono die in hun bed liggen. Hier en daar voegt hij een countryriedeltje of een catchy popmelodie toe, met als resultaat een album vol kunstzinnig aandoende popfolk. Uitschieters staan er niet echt op. Het schijfje draait gezapig zijn rondjes, de liedjes gaan er vlot in en we zoeken in onze vinylcollectie naar die Bowie-platen en proberen ons te herinneren hoe T-Rex ook alweer klonk, want zou dat niet ook een referentie kunnen zijn? Na een paar keer luisteren weten we nog steeds niet of we dit een goed, mooi of ergerlijk plaatje vinden. We proberen het binnen een paar maanden nog wel eens, wie weet wordt het wel onze zomerplaat.