Het is niet eerlijk: een ganse carrière in de schaduw van je eerste wapenfeit. Vroeg pieken, heet zoiets. Tom Verlaine, geboren Miller, torst al drie decennia de last van een allesverpletterend debuut, in zijn geval Marquee Moon. De eersteling van Television is een New Yorkse rockklassieker van de eerste orde; een arty, broeierig meesterwerk met een hoofdrol voor de lyrische gitaarduels tussen Verlaine en Richard Lloyd. Het werd windstil rond Verlaine na een weinig succesvolle Television-reünie begin jaren negentig en wat sporadisch solowerk voor films. Vijftien jaar later verschijnt onverwacht deze dubbelworp. Deel één, ‘Songs And Other Things’, is de liedjesplaat. Hoezeer wij ook onze best doen, de verf pakt niet (genoeg). De spanningsboog van de beste Television-nummers ontbreekt. Verschillende nummers waaieren besluiteloos rond in de open, heldere productie. Enkel bij luid volume of de beslotenheid van de koptelefoon weten tracks als ‘Orbit’ of ‘Nice Actress’ na enige luisterbeurten te beklijven. Zijn cleane gitaarspel, vrij van distortie is nog steeds een handelsmerk. De karakteristieke wurgvocalen zijn verdwenen, de gemaniëreerde voordracht niet. Verlaine, inmiddels bijna pensioengerechtigd, klinkt bijwijlen echter als een vermoeide, iele Lloyd Cole. Het tweede luik Around is een zuiver instrumentaal album dat niet zelden lonkt naar de uitgepuurde, akoestische schetsen van Ry Cooders Paris Texas. Verlaine verdwijnt te vaak achter het gordijn, en daar kan de assistentie van Television-drummer Billy Ficca weinig aan verhelpen. Te vrijblijvend over de ganse lijn, is het harde oordeel dat wij met spijt vellen. Enkel de uitstekende afsluiter Rings, met een nerveus galopperend ritme en excellente gitaarpartij, nestelt zich in het langetermijngeheugen.