Uit persoonlijkheidstesten kan blijken dat je iemand bent die graag in de schaduw staat. Dat was misschien vroeger ook het geval voor David Heumann, maar hij heeft daar aan gewerkt. Was hij vroeger nog muzikant bij Papa M, Cass McCombs en Bonnie Prince Billy dan heeft hij sinds een aantal jaren zijn eigen uitlaatklep met Arbouretum. Onze eerste kennismaking met deze groep was het bijwijlen sublieme Rites Of Uncovering uit 2007. De mix van de logge uithalen die herinneren aan het jonge Black Sabbath en Britse folkrock leiden op die plaat haast automatisch naar het negen minuten durende kippenvelmoment Pale Rider Blues- een nummer dat nog altijd geen seconde verveelt. En nu staan ze er dus terug met deze nieuwe plaat. Opnieuw hanteert de groep hetzelfde principe: trage logge nummers volgestouwd met donkere passages vol wanhoop. Soms sluipt er weliswaar, haast per toeval, een sprankel hoop binnen. Muzikaal worden ze nu nog meer beïnvloed door het psychedelische geluid van de jaren 1960 en 1970. Dat levert, gecombineerd met de haast pastorale zang, zalvende, pijnlijk mooie songs op. Zo zie je maar dat persoonlijkheidstesten vaak slechts een deel van het verhaal vertellen. En David Heumann, die treedt samen met zijn groep definitief uit de schaduw. Wat is er trouwens mis met mensen die in de schaduw consequent goed werk willen afleveren? Tafelspringers zijn er al genoeg in deze wereld.