De tweede mini van het vanuit Beringen opererende 30.000 Monkies luidt meteen een andere koers in. Was er op het debuut ‘Womb Eater Wife Beater’ nog sprake van stoner, daar is op de vier nummers die op dit stukje plastiek staan, niets meer van te bespeuren. Opener ‘Imperial Staches’ zet meteen de toon. Een ferme schreeuw, een aanstekelijk gitaarriffje en muziek die Neurosis, Harvey Milk, Shorty en Melvins verenigt. Het is een kort nummer dat onmiddellijk toont waar het kwartet voor staat. Noiserock van superieure kwaliteit die wordt gemaakt door enkele jonge snaken die hun instrumenten bespelen alsof ze al jaren actief zijn. Zanger/gitarist Ruben Savelkool klinkt in ‘Czarring’ als een door het lint gaande David Yow (The Jesus Lizard) en wisselt dat af met gewonere zang, een combinatie die goed uitpakt op de lekkere noiserock die de boel ondersteunt. Afsluiter ‘Batteram’ laat horen hoe het komt dat 30.000 Monkies bij sommige concerten in het jeugdhuiscircuit al eens wat vroeger moet ophouden. Het aanwezige publiek loopt weg van de ferme lappen gitaarnoise en feedback die hier de toon voeren in een nummer dat langer duurt dan de rest bij elkaar. Dertien minuten gaan ze namelijk door. Ingetogen beginnen, een losbarstende schreeuw met een steviger gitaarlijn en dan laten ze de boel openbarsten. Noiserock die een huwelijk is aangegaan met sludge, Electric Wizard gespeeld door noiseliefhebbers of iets gelijkaardigs. We kunnen alleen maar reikhalzend uitkijken naar een album, waar ze naar eigen zeggen dringend eens werk van moeten maken. Nu sparen ze confetti, want ze willen hun concerten er rijkelijk mee overgieten.