Het instituut Faust is in de muziekgeschiedenis van onbetwiste waarde. Hun experimenteerdrift en hun drang naar provocatie maakten van deze Hamburgers boegbeelden van de ondergrond, en zeker inzake krautrock kent de band zijn gelijke niet. Veertig jaar na het begin van hun verhaal, komt de band op de proppen met een nieuw album. Een van de twee incarnaties dan toch. Het vorig jaar uitgebrachte Faust Is Last was van de bezetting met oerlid Jochen Irmler, Lars Paukstat, Steven W. Lobdell, Michael Stoll en Jan Fride. Something Dirty werd echter gemaakt in een volledig andere bezetting. De twee oerleden Jean Herve Peron en Zappi W. Diermaier worden aangevuld met James Johnston (oprichter van Gallon Drunk, habitué bij Nick Cave & The Bad Seeds) en schilder, filmmaker, auteur en muzikante Geraldine Swayne (.Bender, Bad Servant). De pioniers van de jaren 1970 doen nog steeds hun best om vernieuwend te zijn, te provoceren en te experimenteren, maar verrassen doen ze al lang niet meer. Daarvoor zijn de tijden te veel veranderd. We hebben al te veel bands aan het werk gehoord die in alles nog net dat ietsje extremer te werk gaan. Is dit dan een slechte plaat? Zeker niet. Er staan een paar lekkere krautrockstukken op, en uiteraard een hoop kunstzinnig aandoend gezwijmel, maar dat is net wat Faust tot Faust maakt natuurlijk. We vinden de plaat eigenlijk best wel goed, zeker als we de voorgeschiedenis van de band volledig buiten beschouwing laten en gewoon zo onbevooroordeeld mogelijk proberen luisteren. We gooien de legende weg, alle arty farty bullshit ook en we denken dat we jong zijn en een nieuwe band hebben ontdekt. Doen de heren na veertig jaar Faust in een Alzheimerbui allicht zelf ook.