Some Say I, So I Say Light

Noem de uit Nigeria afkomstige Brit Obaro Ejimiwe vooral geen rapper. Als Ghostpoet treedt hij immers in de voetsporen van artiesten als Gil Scott-Heron en Saul Williams; straatpoëten die hun relazen gieten in muzikale verzen. Ejimiwe doet zijn verslag langs donkere, afgelegen straten. ‘I am here standing by the river/ Head toe in shivers/ I wonder where you are’, klinkt het in ‘Plastic Bag Brain’. Muzikaal vindt ‘Some Say I So I Say Light’ aansluiting bij de rijke traditie van de Britse grootstadsklanken: het smoezelige, onzindelijke van Stereo MC’s en de intrigerende inertie van de hele Bristol-scene zijn nooit veraf. Ghostpoet is een meester in de sfeerzetting, nu eens door middel van een dwingend ritme (‘The Waters’), dan weer door onverlichte trip-hop (‘Dorsal Morsel’). Op ‘Dial Tones’ en ‘Meltdown’ krijgt Ejimiwe bijstand van respectievelijk Lucy Rose en de Britse folknimf Woodpecker Wooliams, die beiden voor een warme toets zorgen. De grootste vooruitgang sinds debuut ‘Peanut Butter Blues & Melancholy Jam’ schuilt echter in de productie. Ghostpoet liet de slaapkamer achter zich en trok de studio in met Richard Formby, die zorgt voor een organisch geluid vol gitaren en livedrums. Op ‘Plastic Bag Brain’ neemt zelfs niemand minder dan Tony Allen plaats achter het drumstel. Muzikaal heeft ‘Some Say I So I Say Light’ dan ook weinig of niks meer met pure hiphop te maken heeft, getuige het prachtige slot van ‘Sloth Trot’. Puristen zullen Ghostpoet een duidelijke koers verwijten, zoals hij zelf ook aangeeft op ‘Thymethymethyme’: ‘Maybe it’s time to find out where I really want to be’. Wij genieten intussen van de man zijn zoektocht en van zijn vertellingen op dit rijke, levendige album.