Sombre Nay Sated bestaat uit drie elektroakoestische composities van Tattered Kaylor. Het eerste stuk Waves is een langzaam aanzwellende golf van geluid. Flarden van stemmen schieten voorbij in de verte. Het geeft een gevoel van ruimtelijkheid, terwijl de boxen en de muren van mijn kamer onbeweeglijk op dezelfde plek blijven staan. Tattered Kaylor speelt met mijn waarnemingsvermogen en maakt dat ik anders ga luisteren. De ruimte wordt een wezenlijk onderdeel van de muzikale ervaring. De klanken van de drie stukken bestaan uit opnamen van stemmen, omgevingsgeluiden, stukken van andere geluidskunstenaars en bewerkingen van die opnamen. Door de bewerkingen is het niet altijd duidelijk waar je precies naar luistert. Taken To Booroomba, het tweede stuk, begint bijvoorbeeld met het geluid van regen en het gerommel van onweer in de verte. Maar wanneer de regen naar de achtergrond treedt en er een soort getsjirp klinkt, begin ik mijzelf af te vragen wat ik hoor. Zijn dit nog steeds opnamen of is dit een computerbewerking? Langzaamaan transformeren de natuurlijke geluiden tot klanken die overduidelijk uit een computer komen. Terwijl de regen op de achtergrond nog steeds doorklinkt, ontvouwt het stuk zich tot gesynthetiseerde klanken. Ik merk nu dat het geluid van de regen van buiten komt maar perfect past in Taken To Booroomba. Wederom laat Tattered Kaylor je reflecteren op je eigen luisterhouding. Waar begint of eindigt de muziek? Horen geluiden die niet uit de speakers komen daar ook bij? Sombre Nay Sated is een korte ep, maar biedt genoeg stof tot luisteren en nadenken. Ook als de krappe vijfentwintig minuten al lang voorbij zijn.