In Zweden is er blijkbaar een boom aan de gang van op americana geschoeide pop. Amadine probeert de invloeden als Songs: Ohia en The Band een plaats te geven in hun geluid. Alleen komen ze niet aan de enkels van hun voorbeelden. Daarvoor zijn de songs net iets te flets en voorspelbaar. Ze boeken wel vooruitgang want de vorige platen waren echt ondermaats uitgewerkt. Hun donkere songs behandelen themas als schuld en boete. Ze halen ook invloeden uit de Zweedse literatuur. Amandine grossiert in americana die smaakt als coke zero. Je weet dat het cola is, maar je weet ook dat het niet the real thing is. Een plaatje voor in de herfstige tijden van mijn bestaan. Jammer genoeg voor hen komt er een nieuwe lente aan. (www.amandinemusic.com). Loney, Dear, de onemanband van multi-instrumentalist Emil Svanängen, is gelukkig van een ander niveau. Deze plaat werd al in 2004 opgenomen in de kelder van het ouderlijke huis op een oude computer en was tot nu alleen beschikbaar als cd-r. Gelukkig is daar verandering in gekomen. Want de minimale folk van Loney, Dear roept herinneringen op aan illustere voorbeelden als Eliott Smith en Sufjan Stevens. Live wordt deze onemanband een negenkoppig monster dat intense muziek voortbrengt. Tekstueel brengt Emil Svanängen ook boeiende verhalen over frustratie, liefde en verwarring. Een mooie, gelaagde plaat is het gevolg. (www.loneydear.com). Americana en indie folk uit het Hoge Noorden. Het kan dus nog wel wat worden. Nog niet zo gek, die Zweden.