Twee verrassende releases op de spiksplinternieuwe Seriés Aphonos van het Welse label Bronze Rat, die de ontdekking van Seasick Steve op hun conto mogen schrijven. Het label focust op artiesten die op een onconventionele manier met de bluestraditie omgaan (The Jon Spencer Blues Explosion zit sinds hun comeback ook op het label), zonder dat ze het inmiddels wat obligate punky terrein betreden dat Fat Possum vroeger innam. Séries Aphonos neemt weer een nog wat smallere niche in: in deze vinyl only serie wil het label soundtracks, field recordings en andere experimenten uitbrengen. De aftrap wordt gedaan door Gemma Ray en Solex. Beiden hebben al een breed, meer pop-georiënteerd oeuvre opgebouwd, en brengen hier hun experimenten uit. Gemma Ray verrast ons erg, want haar vorige plaat Island Fire met uptempo pastiches van jaren 1960 girl group-liedjes kon onze aandacht slecht vasthouden. Down Baby Downis ook een pastiche, maar nu grijpt ze terug naar rokerige (pseudo)soundtracks uit de jaren 1970: we horen sporen van Serge Gainsbourgs Histoire De Melody Nelson, Lee Hazzlewood en Ennio Morrecone. Soms zingt Ray wat zinnetjes, maar meestal blijft het instrumentaal en mysterieus. Nog altijd is het niet super origineel, maar intrigerend en goed uitgevoerd wel. Solex kennen we natuurlijk als de zwaar ondergewaardeerde Nederlandse samplepopper, die ook wij tot onze grote schande steeds maar weer vergeten, terwijl al haar werk van hoge kwaliteit is. Voor Solex Ahoy! trok ze in een bootje door Nederland, en in iedere provincie verzamelde ze omgevingsgeluiden, stemmen en ter plekke georganiseerde en opgenomen improvisatiesessies met lokale muzikanten. Het resultaat is zodoende een ode aan Nederland, en klinkt ook typisch Nederlands. Dat wil zeggen: soms inventief, ongrijpbaar en bijzonder, soms kneuterig, provinciaals en gezocht. De improvisatiesessies stijgen soms boven zichzelf uit, en blijven soms steken in stijve blues. De stemmen en andere geluiden die erdoorheen zijn geweven, mengen soms prachtig in het geluidsbeeld, en soms zijn ze er op een knullige manier opgeplakt. Maar goed, experimenten moeten soms een beetje mogen mislukken. Als aftrap van deze nieuwe serie doen beide platen niettemin zeer zeker smaken naar meer.