Na zeven jaar extatische herrie hielden Yellow Swans het in 2008 voor gezien, en gingen de leden huns weegs. Pete Swanson is inmiddels uitgegroeid tot een van de kopstukken van de nieuwe noise-techno, maar van Gabriel Saloman hoorden we tot op heden maar weinig. Naast een paar gelimiteerde splitreleases verscheen pas vorig jaar zijn debuutalbum Adhere, op het Noorse Miasmah. Die plaat paste uitstekend binnen de catalogus van het label, want net als bijvoorbeeld Deaf Center gebruikte Saloman drones, strijkers en andere klassieke instrumenten om een donker, dreigend werk te maken. Soldiers Requiem begint op dezelfde voet: na een dwalende piano wordt het openingsnummer laag over laag opgebouwd, met melancholische drones, dan dreigende strijkers, dan subtiele feedback uit een flakkerende gitaar, om na bijna twintig minuten via eenzelfde curve weer terug te keren naar de piano. In een kort tussenstuk introduceert Saloman een snaredrum, die streng militair is en tegelijk een beetje zwalkt, alsof de soldaten aan het einde van hun latijn zijn. Het nummer is opmaat naar een tragisch nummer dat als een soundtrack lijkt te dienen voor de eenzaamheid van een soldaat in een loopgraaf in WO I. Regen valt terwijl een treurige gitaar verlaten wat noten speelt. De sfeer heeft wel iets van Godspeed You! Black Emperors Dead Flag Blues. Dan keren de drums terug, om de soldaat het niemandsland in te leiden, waarna een heftige noisegitaar de angst voor de naderende dood lijkt uit te spreken. De plaat eindigt met een golvend nummer van gitaardrones die lagzaam uitdoven. De toevoeging van de rammelende drums voegt een verrassend menselijk aspect toe, iets wat in een genre waar de abstracte dronescapes (te) vaak op elkaar lijken zeer welkom is. Gecombineerd met de noiseuithalen geeft dat de plaat een soms wanhopig karakter, maar het is dan ook een requiem.