Schitterend album. Al van bij de eerste noot word je verrast. Op de opener ‘Saving Juno’ speelt deze Duitser een funky gitaar en sfeervolle synths uit tegen een pompende beat. Niets laat vermoeden dat dit album gemaakt werd op een slaapkamer in Keulen. De klankkleur van zowel Romans stem als zijn muziek doen eerder vermoeden dat de thuisbasis van de man veel zuidelijker ligt. Toegegeven, bij de eerste luisterbeurt waren we niet overtuigd. Het album leek zich niet te onderscheiden van de zovele andere indietronica-albums. Pas na het geluid wat te laten bezinken, gaf de plaat zijn magie prijs. Dan pas hoor je hoe gedetailleerd de muziek is, de sferische keyboardlijnen en achtergrondkoortjes incluis. Roman heeft raakpunten met de betere nummers van David Sylvian en Roxy Music. In ‘Beat it’, voert hij een vlekkeloze stijloefening uit: terwijl de gitaren in het nummer vreselijk ontstemd zijn, houdt de zanger het nummer recht. Op ‘Devils Call’ en ‘True Love Owes Us Shit’ mengt hij klassieke muziek met elektronica. Het is al eerder gedaan, maar deze keer klinkt het geloofwaardig. Roman brengt op So What? De perfecte kruisbestuiving tussen soul, jazz en elektronica.