Voor de niet-ingewijden is het snel een uitgemaakte zaak. Naast een stomme naam hadden The Field Mice ook hun label tegen: Sarah Records, beroemd en vooral berucht om zijn tweepop. (Voor de nieuwe generatie: denk aan vroege Belle & Sebastian of aan The Lucksmiths). Toegegeven, soms was de naïeve knuffelpop van Sarah-groepjes als Heavenly, Blueboy, Brighter en Another Sunny Day eerder irritant dan ontwapenend. Maar zelf kunnen we de vroege twee (met ook nog bands als BMX Bandits en Biff Bang Pow!) wel smaken. Nu de hele cataloog van The Field Mice – drie (mini-)albums en een achttal EPs/singles – door LTM opnieuw is uitgebracht, blijkt duidelijk waarom de groep van Robert Wratten de Sarah-band was met de meeste fans en de grootste invloed. De band bestond van 1988 tot 1991 en ja, in die vier jaar schreven ze een handvol nummers met een hoge schattigheidsfactor. Vanaf het prille begin echter werden elektronische elementen geïntegreerd in de voor de rest behoorlijke rechtlijnige gitaarpop. In het vroege werk klinken New Order en The Wake door. Ook de Madchesterscene had haar impact, al werd nooit springerig gedaan. Saint Etienne moest er bij ‘Let’s Kiss and Make Up’ maar enkele schepjes bovenop doen om in 1990 de dansvloer te vullen. En ‘For Keeps’, het laatste wapenfeit, klinkt bij momenten als een opstapje naar My Bloody Valentine‘s ‘Loveless’, de shoegazerklassieker die in hetzelfde jaar verscheen. Wie liever geen drie aparte compilaties in huis haalt, mist weinig met de dubbele verzamelaar ‘Where’d You Learn to Kiss That Way?’ die Shinkansen, de opvolger van Sarah Records, in 1998 uitbracht.