Filthy Boy is een kwartet uit Zuid-Londen wiens debuutalbum aan de andere kant van het Kanaal reeds in de lente furore maakte. Het duurde echter tot nu alvorens de plaat ook op het vasteland wordt uitgebracht. Fans van Tom Waits, Nick Cave, Franz Ferdinand, Gallon Drunk, Mick Harvey en een resem andere al dan niet grote sterren die zich graag in het duister begeven, hebben meteen een plaat die niet in de collectie mag ontbreken. De sfeer is een beetje die van de films van David Lynch. Donker en geschift zonder dat de boel helemaal ontoegankelijk is. De elf liedjes op ‘Smile That Won’t Go Down’ dwepen met Weltschermz zonder dat die de overhand neemt. De bariton van Paraic Morrissey zet de toon voor het muzikale kunnen van zijn broertje Michael Morrissey, Harry Weskin en Benjamin Deschamps. De twee zijn geen familie van en maken evenmin muziek die nauw aanleunt bij The Smiths, of het zou het soms sinistere sfeertje moeten zijn. Geen van de vier is ouder dan twintig en toch slaagt Filthy Boy er in heel volwassen te klinken. Die jeugdige leeftijd zorgt allicht voor de luchtigheid en het cabareteske dat in veel van de liedjes is geslopen. Het mag wel wat donker of onheilspellend klinken, maar het moet ook leefbaar blijven, horen we ze zo denken. Wat ons betreft een van de betere platen die de laatste jaren uit Groot-Brittannië komt en die we zonder verpinken helemaal kunnen uitluisteren. Het gros van de gehypte indiepop van over het water lusten we namelijk niet echt. Deze lukt echter wel, zelfs meerdere keren binnen de termijn van een week.