Ok: goeie compost stinkt niet. Maar net als voorganger ‘Catch A Bird’ – ook al op dit label uit München – is Marbert Rocels nieuwste een beetje geurloos, muzikaal gezien. Het concept blijft voorlopig hetzelfde: zondagnamiddagpop met een toetsje jazz, een vleugje house, een snuifje soul. Stemmig is het zeker, maar ook wel ongevaarlijk. Nu hoeft dat laatste geen probleem te zijn: Duitsland heeft voldoende referenties in salonfähige elektronische pop. Kwetsbaar is een band wél wanneer haar stem limieten kent in emotioneel bereik. Dat is helaas het geval met Antje Seifarth, waardoor de muzikale mogelijkheden gelijk beperkt worden. Dat beseft de band zelf net zo goed: inmiddels is met Martin Kohlstedt aan de Rhodes een vierde lid toegetreden, en live wordt uitgepakt met een technisch slimme lichtshow. De meest opvallende nummers dan. Dat zijn zeker ‘Lax Sax’, aangestuurd door een stuwende baslijn en geïnspireerde sax, en ‘Little Things’, met zn slim naar een climax toewerkende, gelaagde refrein. Het titelnummer anderzijds, bijvoorbeeld, kent op zich wel een leuke swing met een snipper vroege nineties house, maar verdomd, stem en instrumenten werden véél te netjes bij elkaar gekleefd in de studio. Dat klinische, net een tikje te afgemetene spreekt uit vele tracks, alsof het vertrouwen in elkaar of materiaal nog niet helemáál goed zit. Misschien voert Seifarth wel een ijzeren bewind. Een stemmig liedje als ‘I Dont Know’ mag dan lekker klinken op zijn tijd, het blijft verder toch een beetje als loungen in iets te strakke broek.