Slew (A Compilation Of Compilation Tracks 1990-2004)

Thomas Dimuzio is al een tijdje actief als Elekctro/noise-componist/uitvoerder in San Francisco. De afgelopen vijftien jaar maakte hij albums als ‘Sonicism’, ‘Markoff Process’, ‘Headlock‘ en het recente ‘Mono:Poly’ (een collaboratie met bevriende muzikanten als Chris Cutler, Atau Tanaka en Fred Frith). Op deze schijfjes liet hij zich kennen als een veelzijdige en avontuurlijke klankkunstenaar. Behalve de stukken op zijn eigen platen, leverde Dimuzio ook talloze bijdragen aan verzamelalbums op labels als RRRecords, Tzadik, Realizaton, Alku en Cuneiform. Deze tracks heeft hij nu bijeen gebracht op de door ReR Megacorp uitgebrachte cd ‘Slew’. Het oudste nummer dateert uit 1990, het jongste uit 2004.
Meer nog dan een toevallige verzameling van bijdragen aan (allang niet meer verkrijgbare) compilatieplaten, toont ‘Slew’ de ontwikkeling die Dimuzio doormaakte. Die van een soundartist die maar weinig nodig heeft om een indrukwekkend resultaat te bereiken. En of dat nou stukken zijn met vriendelijke elektro-akoestische klanken, heftige industriële muziek, eigentijdse, op de laptop vervaardigde musique concrète, hallucinerende dronescapes, of pure noise, wat overheerst is een groeiend ontzag voor Dimuzio’s technisch kunnen en artistieke integriteit.
De eerste twee nummers (‘Never Steven’ en ‘RadioTraces’) op ‘Slew’ pakken de luisteraar bij zijn lurven en laten hem niet meer los. Deze twee stukken zijn opgebouwd uit bestaande composities, maar niet zoals moderne sampleartiesten dat doen. Dimuzio sluit eerder aan bij de traditie van de Canadees John Oswald, die van één enkel nummer iets geheel anders kan maken. Maar tevens gaat Dimuzio een stuk verder – in ieder geval vind ik hem veel extremer. Op de inlay staat overigens keurig vermeld hoe hij ‘Never Steven’ baseerde op Dr.Nerve’s ’44 Nerve Events’ en ‘Radiotraces’ op Tom Cora’s cellospel op ‘Hallelujah Anyways’.
Na deze twee nummers komen de noise, de drones, de musique concrète, de industriële klanken in allerlei variaties langs. En wie van deze stijlen denkt dat ze saai zijn, moet maar eens luisteren wat Dimuzio daarmee kan. Want dat is niet gering.