Het Latitiudes label brengt ep’s uit die als grootste gemene deler hebben dat iedere band zijn sessie opnam in de legendarische Southern Studios in Londen. En dat alle platen en cd’s verschijnen in dezelfde simpele, maar herkenbare, fraaie kartonnen hoesjes die stilletjes verzamel ons allemaal fluisteren. Na eerder onder meer Boduf Songs, Richard Bishop en Grails, mochten nu Nadja en Gang Gang Dance zich uitleven. Hoe leuk we Gang Gang Dance ook willen vinden, het is soms ook een beetje tobben. Veel ideeën, weinig lijn, waardoor hun platen niet altijd even goed beklijven. Hoewel nu pas uitgebracht, nam de band ‘Kamakura’ al in 2007 op, nog voor ‘Saint Dymphna’, hun voorlopig laatste album uit 2008 op Warp. Op die plaat had de complexiteit van het geluid een grote sprong gemaakt, iets wat je op deze ep al aan hoort komen. De eerste tien minuten vuurt de band samples, strijkers, rappers, synthesizers en god weet wat nog meer af over een bende hip hop grooves; daarna wordt de zelfde cut ‘n paste methode toegepast op meer exotische geluiden en ritmes. Er is geen tien seconde hetzelfde op deze vijftien minuten durende ep, waardoor de band klinkt als het avant-gardistische neefje van Paul White. Een deel van de pret van zo’n sessie is natuurlijk dat bands niet talloze takes kunnen opnemen of eindeloos kunnen sleutelen aan de opnamen, wat tot mooie resultaten kan leiden die ergens tussen live en album liggen. Maar of zulke beperkingen bij Nadja erg veel uitmaken, vragen wij ons ten zeerste af. Het duo brengt zoveel platen uit en dan laten we het werk dat Aidan Baker onder zijn eigen naam maakt nog buiten beschouwing dat het ons niet zou verbazen als het allemaal first takes zijn. Onvermijdelijk leidt dat tot Nadja-moeheid, hoe doomy we ons ook voelen. Hebben we er nou echt nog een nodig? Ja en nee. Het tweede nummer van deze ep is Nadja-by-numbers: laag over laag van uitgerekte gitaarakkoorden en jammerende feedback, voortgestuwd door een lompe beat, maar op het openingsnummer houdt de band zich in. Van onder een spookachtige collage van kerkbellen, meeuwen en vage stemmen komt als een traag opkomend getijde langzaam een gitaar-drone tevoorschijn, die aanzwelt tot alles er van doordrenkt is. Het nummer blijft de spanning vast houden, juist omdat een grote uitbarsting uit blijft. We stellen ons Nadja-moratorium nog even uit.