Ik ben een uitstekende archivaris. Mijn zelfgebouwde puinhoop groeit verder aan. Laat over dit en over niets anders geen twijfel bestaan. Mijn arsenaal aan platen, cds en andere spielerei spreekt boekdelen. De kat en haar jongen. Ik ken het verhaaltje. Ik ben omgeven door goede muziek, gebroken geluiden, kleur en geen detail geboren op een zondag. Ik sla hard op het vals eiken meubel en prevel iets als hout vasthouden. Ik ben rotverwend, een zondagskind. Voeg na een halve beluistering de ene parel na de andere aan mijn platenkast toe en besef het amper. Dat laatste weet ik wel. Gisterenmiddag viel ik stil. Anderhalf dag later doe ik het opnieuw. Skizzen van Steinbrüchel heet het remmiddel. Het gebeurde zonder piepen, een lange zucht was het enige dat zijn zinderende klankenveld verstoorde. Vind ik de juiste woorden, de gepaste letters om dit handgemaakt werkstuk met verve en met de eer die het toekomt te omschrijven? Steinbrüchel, het is een Zwitser en zijn rustplaats heet Domizil en nu, voor even maar, Binemusic. Hij leerde ons ooit luisteren naar de stilte. Het was een 3 inch cd die zestien minuten duurde en minder dan vier minuten geluid meedroeg. Skizzen is anders, het is een collectie van aanzetjes, krabbels en los-vaste ideeën. Miniatuurtjes in lengte en in tijd. Het gaat snel, alles gaat snel en toch gisterenmiddag viel ik stil, een zeldzaam moment. Handgemaakte, ragfijne patronen nestelden zich rondom mij. Het is glinsterende muziek. Houd het tegen het licht en de schittering is totaal. Drones dwarrelen als sneeuwvlokken naar beneden, de echo galmt. Ook Steinbrüchel is een zondagskind. Zijn volgende plaat wordt er één met Bretschneider. Ook dan zal enkel het strikt noodzakelijke aanwezig zijn. Ik wil overtuigen en ik schiet schromelijk tekort. Het is een zeldzaam moment, een remmiddel dat zijn gelijke niet kent.