De uit Canada afkomstige Stephen Paul Taylor (SPT) heeft de afgelopen tijd redelijk wat furore gemaakt op het internet aan de hand van video’s van verschillende live performances (zoekt u maar eens naar zijn “everybody know’s shit’s fucked” dansje). Hij omschrijft zichzelf als een éénmansmuziekmachine vol glitter, kostuums en synthesizers. Op theatrale wijze tovert hij verschillende persona uit de hoge hoed die hoe je het ook wendt of keert een snaar raken. Zijn ‘synthpop voor de massa’ is tegelijk catchy, irritant, goed en prikkelend. Zijn muziek is nergens ingewikkeld, maar zit toch ingenieus in elkaar. Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden over zijn teksten. Denk aan een combinatie tussen Xiu Xiu, Patrick Wolf en, om het even totaal ergens anders heen te trekken, Electric Six. Die laatste referentie komt vooral naar boven bij het nummer ‘Yes’. De vijf tracks op de ep ‘Single And Seventeen’ zijn een interessante proeve van bekwaamheid van Stephen Paul Taylor en het doet benieuwen waar dit allemaal toe gaat leiden. Op dit moment is het nog de vraag of hij interessant kan blijven of zal verzanden in een gimmick. In alle ongein laat hij blijken toch echt wel muzikaal te zijn en een boodschap te hebben, op een manier zoals de geweldenaar Bo Burnham dat is in zijn liedjes. Voorlopig juichen we SPT voorzichtig doch enthousiast toe! Al was het maar om zijn cover van ‘Life Is Life’ van Opus.