Tiny Room Records is een nieuw labeltje dat is gevestigd in Utrecht. Artiesten uit de ondergrond krijgen een kans, of dat is toch de bedoeling. Sven Agaath mag de spits afbijten met een album dat net het half uur niet haalt. Gino Miniutti (zang, gitaar) en Arno Breuer (drums, minikorg) vormen Sven Agaath, genaamd naar een oom van Miniutti. Met opener ‘Sven Uno’ zet het duo ons meteen op het verkeerde been, middels een volkswijsje op accordeon. Daarna krijgen de gitaarmuren echter volop kans zich te ontwikkelen. ‘Sven Duo’ haalt het trucje met een onnozel wijsje een paar nummers verder nog eens uit, maar voor het overige horen we vooral veel grunge, shoegaze en indierock. We denken dat de twee zwaar opkijken naar J. Mascis en zijn Dinosaur Jr., want we horen door het gros van de songs diens stempel zwaar doorklinken. Hier en daar duiken invloeden van My Bloody Valentine, The Jesus And Mary Chain en Helmet (‘Helmet Youth’) op. Volgens de bio voegt Arno Caribische percussie- en drumritmes toe, maar die horen we eigenlijk voornamelijk in de akoestische afsluiter ‘Sven Ultimo’, die we eigenlijk vooral een miskleun vinden. Toch is zowat de helft van de songs memorabel, zeker als het duo wat overstuurde feedback toevoegt. De stem van Miniutti kan heel wat registers aan, en dat zorgt toch voor wat extra variatie. Waarom in ‘Parking Lot’ plots het volume naar beneden wordt gedraaid, terwijl er aan het nummer zelf voor de rest niets verandert, geen idee. Als het een grapje is, is het alleszins volkomen misplaatst. We hadden het schijfje op dat moment, het is het tweede nummer, ei zo na meteen weggegooid.