Met een kleine tien jaar op de teller mogen we Naevus bij de tweede generatie Neofolk onderverdelen. Van de Grote Voorbeelden wordt afstand genomen door een driekoppige gitaarmuur (akoestisch/elektrisch/bas) op te trekken, waardoor de sound soms met rock flirt, al blijven de akkoorden genretypisch eenvoudig. Het is ook opvallend hoeveel bekende gastarbeiders zich aandienen: zangeres Rose McDowall (Sträwberry Switchbläde, Sorrow), percussionist John Murphy (SPK, Death In June), keyboardspeler David E. Williams (zichzelf), violist Matt Howden (Sieben) en gelegenheidsfotograaf Patrick Leagas (Sixth Comm). Deze cd heeft zijn momenten (Kill Your Friends), maar is niet het meesterwerk dat je van een supergroep zou verwachten. De muziek en de karakteristieke stem van drijvende kracht Lloyd James roept herinneringen op aan het solomateriaal van Karl Blake (Sol Invictus), en zo blijft alles dus toch netjes in de familie. Varunna is half zo jong en behoort tot de nieuwe lichting Italiaanse neofolkgroepen die overal als paddestoelen uit de grond lijken te schieten. Ook hier komen bekende neofolkers meespelen als labeleigenaar, producent en muzikant (gitaar en volksinstrumenten): Albin Julius en Jörg B. (Der Blutharsch). Varunna lijkt zich te spiegelen aan de postrituele periode van zijn legendarische landgenoot Ain Soph. We horen rockinvloeden, drinkliederen, odes aan soldatenmoed, fluitconcerten en het romantische vroeger was het beter Eurocentrisme dat de tegenstanders van het genre zo woedend maakt. Omdat Alessio B. niet alleen de muziek, maar ook de typische stem van Ain Soph lijkt te imiteren, is het bestaansrecht van deze cd discutabel, ook al duurt hij maar een halfuurtje.