Nu bijna drie jaar geleden verscheen Veckatimest, het album waarmee de New Yorkers van Grizzly Bear zich definitief op de kaart zetten als een van de interessantste bands binnen de indiescene. Ook hun concerten in die periode waren vaak van een kippenvel verwekkende schoonheid. De band werd ondertussen even op non-actief gezet. Ondertussen sijpelen er weer berichten door dat de opvolger klaar is en nog dit jaar zal verschijnen. De bandleden zwierven ondertussen uit. Chris Taylor bracht werk uit onder de naam CANT en nu brengt ook zanger Daniel Rossen solowerk uit. Op deze ep schuurt hij in vijf, vaak akoestische, nummers langs de randen van de ingenieuze indiepop die we ook kennen van de moederband. De vijf songs waren oorspronkelijk dan ook demos voor de nieuwe plaat van Grizzly Bear. Door de vorm waarin ze worden gebracht zijn ze vaak directer dan we van Rossen gewoon zijn. We horen vijf heerlijke psychedelische popsongs, met als hoogtepunt het op een piano drijvende ijle Saint Nothing, die meer dan het beste laten horen van de nieuwe Grizzly Bear. (www.facebook.com/rossendaniel). Met het succes van Grizzly Bear zijn er natuurlijk ook volgers gekomen die proberen dezelfde psychedelische folksound te evenaren. Een van die artiesten is Luke Wyland. De eerlijkheid gebiedt ons te vermelden dat die al sinds 2005 muziek uitbrengt, met wisselend succes. De plaat trapt dan wel compleet overstuurd en furieus af met Epic; in andere nummers is de vergelijking met Grizzly Bear weer overduidelijk, zoals in Cray Idol, compleet met fluitende vogeltjes in de achtergrond, of Solid Gold. In die nummers viert de man zijn voorliefde voor experimentele, psychedelische folk helemaal bot. En hij drijft met graagte het experiment verder weg van de toegankelijke paden die Grizzly Bear al bij al nog bewandelt. Wyland laat zijn soms furieze songs totaal over the top gaan. Alleen is het qua echt sterke songs allemaal te weinig in vergelijking met de band van Daniel Rossen. Nu goed, dat is dan ook een onmogelijke vergelijking.