Colin Self is een naam die opdook op ‘Platform’, de meest recente plaat van Holly Herndon. Het is een zanger met een engelachtige stem, iemand die met volle overtuiging uitkomt voor zijn seksuele oriëntatie. Nu kan dat soms belastend materiaal opleveren, bij Self is het een toegevoegde waarde.
In de ijle hoogten van zijn stem is hij de klank geworden androgynie. Zijn inspiratiebronnen liggen ver uiteen, zo laat hij horen op ‘Siblings’. Daar is vroege muziek, zoals het eenstemmige Gregoriaans dat volkomen overtuigend klinkt uit een keel die gesmeerd lijkt te zijn door cherubijnen. Soms wandelt er iets voorbij dat sterke gelijkenis vertoont met een symfonisch blaasorkest. Maar hij gaat zware rockritmes niet uit de weg, en als de geest in hem gevaren is, laat hij de begeleiding stuiteren in elektronische opwinding die hem karakteriseert als muzikale geestverwant van Herndon.
‘Siblings’ is een caleidoscopisch geheel, een prismatisch album. De stem van Self en zijn gevoel voor melodie houden al die elementen bij elkaar, om tenslotte in ‘The Great Refusal’ uit te monden in een breed uitwaaierende delta van geluid. Net iets te zoet naar mijn smaak. De ring verlaten met een knal die je duizelend achterlaat, was misschien beter geweest.