Danielson is Daniel Smith, plus zowat ‘s mans halve familie (met de groepsnaam The Smiths was helaas al een ander lopen) en nog een waslijst anderen. Eerder bracht hij ondermeer platen uit als Danielson Famile en Brother Danielson. Behalve de leden van Deerhoof steekt ook Sufjan Stevens een handje toe. De meeste instrumenten die op ‘Ships’ opduiken, waren vorig jaar al op Stevens alom bejubelde ‘Illinois’ te horen. Andere parallellen: het achtergrondkoortje, thematische consistentie (om het woord conceptplaat niet te gebruiken) en een overvloed aan ideeën. Verschil is dat Stevens ruim zijn tijd neemt en aan zijn hang naar barok een pastorale wending geeft, terwijl Danielson zijn creatieve impulsen condenseert in een hectisch werkstuk dat je als luisteraar meermaals de adem afsnijdt. Qua vocalen is er nauwelijks een groter contrast denkbaar: zoetgevooisde Sufjan tegenover het scherpe, schelle stemgeluid van Daniel. Voor migrainelijders moet deze plaat een ware kwelling zijn. Het manische tempo en Daniels occasionele geblaat en gejank zouden van ‘Ships’ ook voor doorwinterde artpopliefhebbers een beproeving maken, mocht de plaat geen vracht aan talent verraden en enkele onzinkbare composities bevatten, met genoeg bochten om je hoofd op hol te brengen. Danielson struikelt soms over zichzelf, maar zonder ooit op zijn gezicht te gaan. ‘Ships’ heeft iets van een krakkemikkig wrak dat kreunt onder haar zware lading, maar uiteindelijk majestueus de haven binnenvaart dankzij de stuurmanskunst van haar eigenzinnige kapitein.