De appel valt niet ver van de boom. Niet alleen klinkt Iroha als Jesu, de band heeft ook meerdere associaties met Justin Broadrick. Andy Swan was ooit partner in Broadricks project Final en Diarmuid Dalton speelt behalve in Iroha ook in Jesu en Greymachine; alleen het derde bandlid, Dominic Crane, lijkt nooit met de Birminghamse duizendpoot te hebben gespeeld. Ook verzorgde Broadrick een complete alternatieve mix van Irohas titelloze debuutplaat. Voor zover we kunnen nagaan heeft hij niet aan de knoppen gezeten tijdens de opnamen van Shepherds & Angels, maar de plaat is er niet minder “Jesu” door. Het geluid is wollig en warm; de gitaren en riffs zijn zwaar, maar tegelijk zo fuzzy dat ze meer een weldadig bad vormen, dan een ruwe muur. De tred is traag, en de band valt vaak stil voor een dromerige breakdown, waarna de gitaren weer als een golf over je heen spoelen. De zang is weemoedig en kwetsbaar, met teksten over thuis, herinneringen en zomer, en creëren een gevoel dat tegelijk melancholisch en hoopgevend is. Iroha past daarmee ergens tussen post-metal en shoegaze, en helt vaak over naar dat laatste. Op het tweede deel van de plaat wordt dat gevoel verder versterkt met elektronische accenten. Het laatste nummer is donkerder dan de rest van de plaat door een droney onderstroom die waarschijnlijk uit de koker komt van de als gasten vermelde Pyramids, al is het moeilijk vast te stellen wat precies hun bijdrage is. Al met al mooi en moody.