Alexandr Vatagin lijkt wel eigenhandig de stal van zijn eigen Valeot Records te bevolken. Hij speelt bas in Slon, cello bij Werner Kitzmueller, beide instrumenten in Tupolev, en elektronica in Port-Royal. En ook zijn solo-escapades brengt hij uit op zijn prille Weense label. Op dit tweede plaatje (met een speeltijd van achttien minuten) onder zijn eigen naam ontvouwt hij zeven miniatuurtjes waarin veldopnames, cello, bas en vibrafoon vervlochten worden met digitaal gepiep, gekraak, gezoem en geruis. De land- en zeekaarten van het continent van de minimale elektro-akoestische muziek zijn inmiddels allemaal getekend. Terra incognita en aha-erlebnissen hoeft u op Shards dan ook niet te verwachten, zachtmoedige en wonderschone melancholie des te meer. En voor zij die het niet wisten: het voordeel van een korte plaat is dat je haar snel opnieuw kan beluisteren.