De opvolger voor het debuut Dawn Of The Proto-Man uit 2003 van het trio Ogre gaat gehuld in een hoesje waarop een schitterende ets van gezellige mens Gustave Doré prijkt. De band vertrekt van het vertrouwde Black Sabbath-geluid (hun eerste vier platen) en gaat er zijn eigenzinnige gangetje mee. Het is en blijft klassieke doom zonder dat het trio zich aan de stereotypen van het genre houdt. Seven Hells is dan ook hoe een band die idolaat is van Sabbath vandaag de dag toch interessant en inventief kan klinken. De solos zijn machtig, de ritmesectie zet zijn logste poten voor en ook de zanger behoort tot de besten binnen het stoner / doomsegment. De band kiest dan ook nog eens voor lange, tranceverwekkende nummers, waarvan de zeven minuten durende opener Dogmen (Of Planet Earth) meteen een goed voorbeeld is. Soldier Of Misfortune opent met helikopter en mitrailleurvuur en klinkt als een voor de eeuwigheid bestemde epische antioorlogssong. Voor The Gas gooit het trio een scheut boogierock in de mix, terwijl Women On Fire als een geslaagde jamsessie door onze oren jaagt. Om zich helemaal in de lijn van Cactus, Pentagram en Led Zeppelin te etaleren, gooien ze er in Sperm Whale een drumsolo tegenaan op het niveau van Moby Dick. Het kan, een drumsolo die niet tenenkrullend vervelend blijkt te zijn. Seven Hells is gewoon verplichte kost voor Roadburngangers en andere doomheads. Acid King is doorheen de jaren een referentie voor sludgy, doomy stoner geworden. Hoog tijd dus om het al een hele tijd niet meer te verkrijgen debuut opnieuw uit te brengen. Onder handen genomen door Billy Anderson, die werkte met alle grootheden binnen het genre, klinken de debuut 10inch en de debuutcd Zoroastar beter dan ooit. Beide platen verschenen in respectievelijk 1994 en 1995 op Sympathy For The Record Industry en kenden toen alleen in de underground wat succes. Lori S., ooit nog actief bij The Melvins, zet met haar duivelse keelgat meteen de toon voor een potje feminiene sludge waar veel mannelijke genregenoten een puntje kunnen aan zuigen. De 10inch werd toentertijd geproduceerd door Dale Crover, die op The Midway het achtergrondkoortje verzorgt. Dat zou al referentie genoeg moeten zijn inzake de kwaliteit van deze band, die in originele bezetting deze twee magnifieke schijfjes uitbracht. Later in de carrière van Acid King, met als enige constante Lori zelve, was de coherentie wel eens zoek of klonken de songs te middelmatig. Op deze cd is daar nog niets van te merken. De veertien nummers hebben nog niets aan urgentie en kracht ingeboet. We danken het Japanse Leaf Hound en labelbaas Toreno voor dit mooi gebaar.