Filiamotsa uit Nancy, eerder ondermeer actief onder de noemer Rhodos Blowing Filiamotsa (als ze met zijn vieren zijn), bestaat sinds 2007 in essentie uit het duo Emilie Weber (viool, zang) en Anthony Laguerre (drums, zang). Het is een bezetting die ons onmiddellijk doet teruggrijpen naar de schitterende platen van Hangedup, een duo in dezelfde bezetting die werk uitbracht op het invloedrijke Constellation. Laatstgenoemden hadden een benadering die hun muziek dicht bij rock deed aanleunen. Filiamotsa opteert eerder voor jazz, improv en experiment, zonder het rockgenre helemaal los te laten. Sinds het ontstaan kiest Filiamotsa telkens voor een andere insteek en worden geregeld gasten uitgenodigd om de songs bij te kleuren. Sommige nummers duiken telkens opnieuw op in hun inmiddels zeven platen tellende discografie, elke keer in een andere gedaante. Montroyal is er zo eentje, deze keer met de leden van LArchipel Nocturne die een batterij cellos toevoegen. Van de wilde, psychedelisch aandoende escapades van Rhodos Blowing Filiamotsa is in deze bezetting weinig over. Het duo besloot, om allerminst ter plaatse te blijven trappelen, een derde vast groepslid aan te trekken. Philippe Orivel voegt een tweede viool en keyboards toe, met een ruimtelijk geluid als resultaat. Daar dragen ook de gasten toe bij. Behalve LArchipel Nocturne komt G.W.Sok (onder meer ex-The Ex) met zijn typische voordracht het nummer 4QS0 naar zijn hand zetten. De Franse artiest, met een opleiding als violist, Chapelier Fou, ook wel Mad Hatter genaamd, mag afsluiter La Porte De La Fontaine naar de eeuwigheid voeren met zijn mengeling van klassiek en elektronisch experiment. En zo is ook deze keer elk van de zeven nummers een verrassing met onverwachte wendingen of inbreng, wat het oorspronkelijke duo fris en geïnspireerd weet te houden.