Tweede album van het Italiaans/Belgische duo Andrea Taeggi en Koenraad Ecker (Stray Dogs), a.k.a. Lumisokea. De formule is min of meer hetzelfde als op de eerste plaat: elektronische sfeerbeelden, aangevuld met piano en cello. Hoewel de hoofdmoot van de muziek synthetisch en bij tijd en wijlen behoorlijk technisch is, geven de spaarzame akoestische elementen net de extra spanning die nodig is om de muziek levend te houden. Op de eerste plaat miste het duo soms focus, maar op Selva is alles strakker en beter doorwrocht, wat de muziek zeer ten goede komt. De toon is consistent donkerder, en intensiteit en tempo maken een grote golfbeweging door de hele plaat heen, wat de plaat spannend houdt. Het album opent onheilspellend, met dreigende, trage beats en plotse pianonoten, om langzaam te verlopen naar een meer vervreemdend geluid. De minutieuze soundprocessing en vele details maken de elektronica soms een beetje barok wordt (dat de piano als een spinet klinkt draagt daar zeker aan bij), maar al snel duiken er dan overstuurde synths op om de luisteraar te redden van nodeloos gepingel. De vervreemdende sfeer gaat niet meer weg, en na een hectisch nummer (waar de heren de drummachine-preset Autechre hebben gevonden), eindigt de plaat met spaarzame, weemoedige noten, die langzaam oplossen in de ruimte. Mooie plaat voor fans van sfeervolle abstracte elektronica, zoals Xhin, Kangding Ray en Patten.