Ik dacht dat Helmet al geen jaren meer bestond, en dat dit de zoveelste comeback was van een band die het geluid van de jaren 1990 mee had helpen bepalen. Eerst met twee machtige beukplaten ‘Strap It On’ en ‘Meantime’ , en vervolgens met ‘Betty’, dat voor hun doen (en de tijd) doorging voor experimenteel. Terugluisterend valt dat nogal mee, en klinkt het vooral als the missing link tussen Killing Joke en Battles. Er volgde in 1997 nog een laatste, tegenvallend album, waarna de band uit elkaar plofte en Fear Fatcory en Deftones er met de prijzen vandoor gingen. Dat was het dan, dacht ik, maar in 2004 al verscheen er een comeback-plaat, zij het met alleen zanger/gitarist Page Hamilton als oorspronkelijk lid. Veel was er in die zeven jaar niet veranderd aan de mix van hardcore en metal, iets wat drie jaar later wederom bleek te gelden op ‘Monochrome’. Een plaat die ik dus pas recent voor het eerst hoorde, en direct niet te harden vond. En anno 2010? Hoewel minder ongeïnspireerd dan zijn voorganger, is ‘Seeing Eye Dog’ toch gewoon slappe hap. Verdacht vaak klinkt de band als Therapy? (nog een band die van geen ophouden weet), en veel te weinig als Helmet. Zelfs de hardst rockende songs ‘Miserable’ en het titelnumer missen de puntigheid en intensiteit die de band ooit tekende. Ik meende met de strijkers strijkers? Helmet!? op ‘LA Water’ het dieptepunt te hebben bereikt, maar die prijs gaat uiteindelijk naar de Beatles-cover ‘And Your Bird Can Sing’, dat klinkt als iets dat The Smashing Pumpkins nog te slecht vonden om op een b-kant te zetten. ‘She’s Lost’ heet de afsluiter. Mij zijn ze ook kwijt.