Arab On Radar is al een tijdje niet meer en Chinese Stars gooit soms net te veel funkritmes in hun sound om tot de verbeelding te spreken, maar zie, daar zijn Yikes om de leegte die het fantastische Pussy Galore na zijn hoogdagen naliet, op te vullen. Amai, zon rauwe bluespunk hebben we sinds Groovy Hate Fuck! niet dikwijls meer gehoord. Drie heren uit San Francisco dachten er duidelijk hetzelfde over, zeiden hun respectievelijke bandjes al dan niet definitief vaarwel en gooien ons negen korte, intense bluespunkliedjes naar het hoofd. John Dwyer, gitaar en zang, (Coachwhips, Pink & Brown) doet net zo uit de hoogte als de jonge Jon Spencer, en daar is ons inziens niets mis mee. Eric Park speelt tweede gitaar en zit net als producer Walter Weasel (Flying Luttenbachers, Lake Of Dracula) in Curse Of The Birthmark. Drummer Mike Donovon doet hetzelfde bij onder meer Ropers. Dat hebben de drie heren namelijk voor op Pussy Galore: ze beheersen hun instrumenten. Voeg aan voornoemde namen ook maar U.S.Maple toe, want zo intens gaan Yikes tekeer. Alweer een bandje zonder bas en met twee gitaren denkt u? Neen, aan geen kanten, hét bandje zonder bas en met twee gitaren. Gooi die andere groepjes maar in de weggeefdoos, deze heeft het namelijk helemaal. Intens, overstuurd, flippend als in de titel, trash van de bovenste lawaaiplank. Vijf studiotracks worden gevolgd door vier heel behoorlijk op de band gezette livenummers, die een goed beeld geven van wat we in het najaar van Yikes op de Europese podia mogen verwachten.