Hun vorige plaat Staring At The X uit 2011 kon op ons gematigd enthousiasme rekenen. Dit New Yorkse viertal doorspekte hun folkliedjes op die plaat dan ook met nodig dosis noise. De experimentele liedjes klinken op deze nieuwe plaat als een popversie van Deerhoof. Pop zonder catchy refreinen dan wel. Forest Fire stouwt haar retrofuturische folkliedjes vol met synthgeluidjes. De nogal wollige zang van frontman Mark Tresher krijgt vaak tegengewicht van de heldere stem van Nathalie Stormann. Openen doet de plaat met het nachtelijke klinkende Waiting In The Night. Het tweede nummer Yellow Roses legt ook al direct een pijnpunt boven van de band. Het nummer drijft op eindeloze ritmische synthflarden. Snel worden ze al een beetje saai en dat in een nummer dat nog geen vier minuten duurt. Een beetje vreemd toch. Langzaam dommelden we in. Vanaf Cool Kind, die droge drumlijn, horen we echter ietwat beterschap. Fixation is een mooi opstapje naar het langste nummer van de plaat. Annie drijft op een speels ritme en versnelt op de juiste momenten om ons bij de les te houden. Elf minuten lang. Daarna kunnen we rustig weer indommelen. Dit viertal kan het dus wel, als ze willen. Maar vaak is het album gewoon te lethargisch om te blijven boeien.