Wilco oh Wilco. Plaat na plaat blijft de band uit Chicago oerdegelijke klasse afleveren. Zelfs een mindere, ‘Star Wars’, is nog altijd de moeite. Op die plaat beleden Jeff Tweedy en de zijnen hun liefde voor experimentele indierock. Tijdens het opnameproces van die platen werkten ze aan deze. Een grotendeels akoestische, beetje flauwe getitelde, plaat. Akoestisch wil bij Wilco niet zeggen saai of ingehouden. Na het heerlijk ingehouden ‘Normal American Kids’ volgt al snel het heerlijk voorgestuwde ‘Cry All Day’. Tweedy gebruikt die heerlijke melodie wel om zijn innerlijke zelf te kanaliseren. In het daaropvolgende ‘Common Sense’ mag gitarist Nels Cline weer laten horen wat hij kan op zijn instrument. En dat is heel veel. Tweedy kanaliseert de verlatingsangst na de ziekte van zijn vrouw in het, voor deze plaat, stevige ‘Someone To Lose’. Nog het dichtst tegen de vorige plaat schurkt ‘Locator’ aan. Beetje spacey, wringende ritmes. En met de moddervette knipoog in ‘We Aren’t The World (Safety Girl)’ moesten wij wel lachen. Ironie als handelsmerk in de teksten van Tweedy. Wilco, iets meer dan twintig jaar bezig en tien platen ver. Herkenbaar en toch slagen ze er telkens in om een nieuw deeltje van hun muzikale universum te exploreren. Dit is geen klassieker van het formaat ‘Yankee Hotel Foxtrot’. Kan ook moeilijk, maar dus wel weer een oerdegelijke klasseplaat.