Cherry Red, nochtans ook uit Londen, heeft nooit de internationale uitstraling ontwikkeld van stads- en generatiegenoten Rough Trade. Niet als platenfirma en ook niet als distributiehuis. Nochtans zagen beiden het levenslicht in de nadagen van de eerste Britse punkgolf. Op het geboortekaartje van Cherry Red prijkt namelijk 1978. Sindsdien belichaamt het twee jaar oudere Rough Trade alles wat te maken heeft met Britse postpunk en wat daar vervolgens uit voorkwam. Rough Trade kreeg een mythisch aura, Cherry Red op zijn best een cultstatus. Dankzij geld dat stichter en huidig zaakvoerder Iain McNay overhield aan een investering in de opnames van het debuut van The Dead Kennedys ging Cherry Red een jaar later in een aanzienlijke stroomversnelling. Eén van de eerste namen die onder eigen vlag werd uitgebracht en die mee de sfeer en kleur van deze flink uit de kluiten gewassen compilatie zou bepalen, was The Monochrome Set. De rode draad op deze niet minder dan 134 nummers tellende box (verdeeld over vijf cds) is optimisme en vrolijkheid; en dat staat in schril contrast met wat we doorgaans associëren met die periode. Akkoord, na 1982 kunnen we nog nauwelijks spreken van postpunk en doen indiepop en (proto)Britpop meer en meer hun intrede; toch staan vooral in de underground de muzikale jaren 1980 niet meteen bekend als een zonnig tijdsgewricht. Scared To Get Happy focust echter niet op de donkere kant van dat tijdperk, maar kiest integendeel resoluut voor het uitgangspunt dat bands niet per se kwaad en gefrustreerd hoefden te klinken om te bewijzen dat ze meenden wat ze zegden. Op gelukkig zijn, leek destijds wel een taboe te rusten, vandaar de treffende titel. Net als bij de punkbeweging en de stroming die daar onmiddellijk op volgde, is er sprake van een combinatie van jeugdig positivisme, bakken energie en een DIY-ethiek. De som van dat alles resulteerde niet alleen maar in angry young men en dito muziek, maar dus ook en even veel in uitgesproken poppy, lichte, luchtige, melodieuze, ietwat brave en soms zelfs ronduit cheesy geluiden zoals onder meer The Pale Fountains of The Daintees lieten horen. In zekere zin vormden deze bands een soort tegengeluid voor al het grauwe en deprimerende. Charmant ten slotte is de vaststelling dat het allemaal wel héél erg Brits klinkt.
Dit overzicht wordt min of meer chronologisch gepresenteerd en daarbij is de evolutie die postpunk en indie doormaakten goed hoorbaar. Op de eerste cd is de teneur af en toe nog behoorlijk postpunk TV21 of Girls At Our Best! bijvoorbeeld – maar met het verstrijken van de jaren verdwijnen de laatste angels als sneeuw voor de zon. Veel materiaal is afkomstig van 7inches en daarbij liet samensteller John Reed zijn oog vallen op labels waarvan Kitchenware (Hurrah!), Rough Trade (Blue Orchids, Microdisney,
), Factory (James, The Wake), Creation (The Jasmine Minks, The Bodines, The Loft, The Weather Prophets, Apple Boutique,
), Subway Organisation (Shop Assistants, The Soup Dragons, The Chesterf!elds,
), Postcard (Josef K, Aztec Camera) en Sarah (The Sea Urchins, Another Sunny Day, The Orchids,
) ook vandaag nog tot de verbeelding spreken. Bekende, min of meer voor de hand liggende namen en bands die destijds (radio)hits scoorden zoals Primal Scream, The Jesus & Mary Chain, Prefab Sprout, Everything But The Girl (!), Lloyd Cole & The Commotions, James, The House Of Love, Inspiral Carpets, The Las, The Primitives of The Boo Radleys ontbreken niet op het appel, maar Reed ontwijkt de valkuilen door vaak te kiezen voor minder bekend materiaal, alternatieve versies of b-kantjes. Dus géén Fools Gold, maar The Hardest Thing In The World van The Stone Roses bijvoorbeeld. Of Its A Good Thing van That Petrol Emotion in plaats van het obligate Big Decision. Ontbreken wél en dat omwille van gedoe met rechten: The Smiths (nota bene ontdekt door Rough Trade), My Bloody Valentine of The Vaselines. Niet erg want die hoeven niet alweer op te duiken. Veel meer plezier beleefden we immers aan de tientallen kleine, obscure en haast vergeten bandjes. Zoals elke anthologie is ook Scared To Be Happy niet volledig, werden er rare en arbitraire keuzes gemaakt en is de box in één ruk uitluisteren te veel van het goede. Neemt niet weg dat dit een uitstekende introductie vormt tot een minder belicht stuk Britse muziekgeschiedenis.