In de twintig jaar dat David Hunt met elektronica experimenteert heeft hij nauwelijks iets uitgebracht, en op basis van deze cd zijn we daar niet echt rouwig om. Kontour bevindt zich aan de minimale zijde van de elektro-industrial. Er wordt trots gemeld dat er authentieke synthesizers en stemeffecten gebruikt worden, en dat alle patronen van de oude drumcomputers manueel werden ingespeeld. Er zit dus een opzettelijk gedateerd jaren 1980 haakje in elke track, maar vooral de artisanale stemvervormingen waar Kontour zo graag mee uitpakt vervelen snel, omdat hij steeds hetzelfde kunstje opvoert. Elke track klinkt bijgevolg als een doorslagje van de vorige, waardoor één uur muziek dubbel zo lang lijkt te duren. Zet de meest geslaagde nummers (Necromance en Lest We Forget) op een 7inch, of los mondjesmaat iets via compilaties als Some Bizarre Double Album, want meer zit er echt niet in.