Er zijn mensen die Matthew Herbert vereren en aanbidden, enkel en alleen omdat hij zijn plaatwerk volledig baseert op samples van de meest bizarre voorwerpen. Plat Du Jour, zijn vorige plaat, werd volledig in elkaar gepast met keukeninstrumenten. Granny Delicious, één van zijn eerste wapenfeiten als Dr Rockit werd opgebouwd uit een sample die Herbert maakte toen hij in een appel beet. Voor alle duidelijkheid: wij behoren niet tot die groep van mensen. Voor ons telt het resultaat en het moet worden gezegd dat Herbert wars van alle spielerei er tot op heden altijd in lukte om zijn ideeën te laten uitmonden in een boeiend muzikaal sluitstuk. Goodbye Swingtime, de plaat waarmee hij met behulp van een brassband zijn vroegere nummers coverde, is de zeldzame uitzondering in zijn oeuvre die ons niet bij het nekvel greep. Goodbye Swingtime was risicoloos en mankte en beetje, maar het was wel de plaat die Jamie Lidell het vertrouwen gaf om zich als crooner helemaal te ontplooien. Op Scale heeft Lidell geen cameo, deze rol is in hoofdzaak weggelegd voor Dani Siciliano, Herberts levensgezel en eeuwige muze. Enkel in de openingsnummers Something Isnt Right en The Movers And The Shakers laat ze zich vocaal bijstaan door Dave Okumu en Neil Thomas; en het is Herbert zelf die in het slotnummer Wrong de vocalen voor zijn rekening neemt. Scale is overduidelijk de meest complexloze plaat van de Brit die hier in bloedvorm verkeert. Herbert flirt openlijk met jazz, vocale soul en brengt de hoogdagen van de swing terug tot leven. Scale is een wervelende musical die glinstert als een spiegelbal. Straks blazen we zeepbellen, kijken wie het hoogst komt.