In GC#126 had collega (mb) het over ‘Saravá Exu’ van Ricardo Donoso, een plaat die in januari 2015 is verschenen. Drones, drums en een laagje klassiek met een filmmuziekgevoel, om zijn bevindingen kort weer te geven. Het blijven de ingrediënten voor de vier herwerkingen die op vinyl (in een oplage van driehonderd exemplaren) werden gezet door hetzelfde label dat de oorspronkelijke nummers heeft uitgebracht. Orphx mag de festiviteiten openen. Ze nemen ‘Vesperum’ onder handen, dat verandert van een aan Hans Zimmer verwant filmdeuntje tot een mooi stuk industrial aandoende techno. Spaces, alias voor John Flynn, maakt van ‘Gallicinium’ een gekraakte dansvloerbreker voor gebroken ledematen. Veel haperende ritmes en glitches maken dit tot een vreemd aanvoelend stuk, dat onverhuld lonkt naar de vroege output van Warp. ‘Matutinum’ wordt van blazers en violen voorzien door Archie Pelago, die van het eerder aan drones verwante oorspronkelijke stuk een modern klassieke toets geeft. Thomas Köner, labelgenoot en pionier inzake donkere ambient, neemt ‘Diluculum’ onder zijn vakkundige handen. Of die veel overgehouden heeft van Donoso’s stuk, is twijfelachtig. Een prima donkere ambientdrone is wat er resteert. Maar van Köner kunnen we dat wel hebben. Uiteindelijk is dit een best aardige collectie remixes, die echter te weinig aan het origineel toevoegen en de release ook wat overbodig maken. Maar dat kunnen we van veel van dergelijke plaatjes zeggen. Dat het Denovali menens is met Donoso, bewijst de een maand eerder uitgebrachte box ‘Symmetry’ (3 cd’s of 4 lp’s). Nieuw is het gepresenteerde werk echter niet. Het is een heruitgave van de eerste drie platen van Donoso (‘Progress Chance’, ‘Assimilating The Shadow’ en ‘As Iron Sharpens Iron, One Verse Sharpens Another’). Belegen klinken ze echter geenszins. De ambient met lichte uitstapjes richting techno en trance en een textuur die heel erg doet denken aan Terry Riley, Steve Reich en het vroege werk van Philip Glass kabbelt op een aangename manier voorbij. Donoso weet telkens voldoende accentjes toe te voegen, waardoor zijn vroeg werk, met een duidelijk minimalistisch karakter, toch uiterst inventief en aangenaam klinkt. Polyritmiek, melodie, harmonie en een filmmuziekgevoel laten de muziek voortdurend muteren en in beweging zetten. De drie platen laten toe de evolutie van de muzikant mee te volgen, die zijn geluid alsmaar beter weet uit te puren en tot de essentie te beperken. En neen, remixen hoeven niet. Het originele werk is namelijk o zo veel beter.