Een moeilijk te plaatsen plaat, dit Sane Men Surround, het tweede album van Liberez. Nog meer dan op hun eerste album, The Letter (2011), wendt het kwartet alles wat los en vast zit aan voor een typisch Engelse vorm van lo-fi experiment. Als opener zingt een vrouw een treurig volksliedje, gehoord door een kapotte transistorradio, waarna een waas van drones en gitaarfeedback de stemming kaapt en haar inmiddels toonloze voordracht een onheilspellend karakter geeft. Het nummer daarna is folky, compleet met tamboerijn en handgeklap, en door de niet helemaal zuivere viool en gitaar houdt het iets onbestemds. Zo gaat de plaat verder, soms ouderwets industrieel in de stijl van Pump of Nocturnal Emissions, dan weer met folky experimenten, dan als het kale DIY werk van This Heat. Whats Mine Is Mine is een staaltje oncomfortabele outsiderrock waarbij het oude werk van Hood misschien nog het best als vergelijking kan dienen. Echt donker is de muziek van Liberez niet, tegelijk hangt er een soort postapocalyptische sfeer overheen, alsof de overlevers met gebroken instrumenten en haperende transistors hun vervagende herinneringen bezingen. Same Men Surround is moeilijk doordringbaar, en geeft zijn geheimen niet zo maar prijs, maar is daarmee ook een bijzondere plaat die die moeite uiteindelijk beloont.