Het kwintet St.Hood zouden we kunnen bestempelen als de Finse versie van het combo Madball of ook Pro-Pain, maar dat doet de band enigszins onrecht, want copycats zijn ze zeker niet. Pure hardcore is wat de vijf heren ons voorschotelen, en dat ze het kunstje machtig zijn, daarover twijfelen we geen seconde. Een aantal van hen speelde niet voor niets eerder bij bands als Before The Dawn, 7th Legion en Morning After. Cursed Prayer is een regelrechte klassieker in wording en een nummer als Stonesoul wordt gegarandeerd een meebrulanthem. De drie tracks van de eerder verschenen demo werden opnieuw opgenomen en vervoegen de overige acht tracks op dit een goed half uur durende album. Hier en daar voegt de band wat Zweeds aandoende metalriffs toe aan het hardcoregeluid en ze weten het nog te doseren ook. Sanctified is daarmee een ijzersterk debuut. When Tigers Fight doet het in minder dan een half uur en weet net iets minder te overtuigen dan St.Hood, misschien doordat ze naar onze smaak net dat beetje té melodieus te werk gaan. En té gewoontjes klinken. Het is hardcore uit het boekje, furieus, kwaad, goed gebracht maar o zo doordeweeks. Nochtans komen de leden uit gerenommeerde bands als Damnation AD, Path Of Resistance, The Promise en Suicide File, toch niet van de minsten in het hardcoremilieu. De nummers lijken bovendien allemaal heel erg op elkaar en bruller van dienst Mike McTernan had weinig inspiratie voor zijn teksten, waarin onbenulligheid hoogtij viert. We hadden beter en origineler verwacht van dit debuut van een stel veteranen. Guns Up! toont gezwind hoe het wel kan. Elf nummers in iets meer dan twintig minuten die de oren van onze kop blazen. Ze komen uit Boston maar spelen New York Hardcore in de stijl van Madball en Cro Mags en daar is bij dit debuut niets verkeerd aan. Furieuze old-school, snoeihard op de band gezet door Jim Siegel, die zijn kunstjes reeds vertoonde bij Blood For Blood en Give Up The Ghost, met andere woorden: klasse. Het ijskoude hoesje laat eerder postrock vermoeden dan loeiend hard gespeelde hardcore, dus laat je niet in de zeik nemen. Halfweg de plaat gaat de al stevig ingedrukte pedaal nog dieper middels het razendsnelle en opzwepende Frozen. Het sextet Guns Up! mag dan niet vernieuwend bezig zijn, een ijzersterke plaat kunnen we altijd waarderen, old-school of niet. Labelmaatjes en stadsgenoten Panic kunnen met hun nagelnieuwe minicdtje niet op tegen het geweld van Guns Up! Niet dat het een slechte plaat is, integendeel, ze kunnen met hun iets rustiger tracks gewoon niet op tegen de tomeloze energie van voornoemde band. Na een stilte van drie jaar kwamen de heren weer bijeen om zes nieuwe nummers in elkaar te rammen voor hun derde ep. Het is er voor Panic nog niet van gekomen om een volwaardig debuut bijeen te schrijven, maar beter degelijke korte platen dan lange vervelende. De minder voor de hand liggende zang, weinig geschreeuw maar wel eerder melodieus, onderscheidt Panic van de meute old-schoolgroepjes en plaatst de band ergens tussen Negative Approach en Black Flag in de tweede (en mindere) helft van hun bestaan.